ایمپلنت دندانی چیست و چگونه عمل می کند؟

ایمپلنت های دندانی ریشه های دندان مصنوعی هستند که در دندانپزشکی برای حمایت از درمان های ترمیمی مانند روکش، بریج و پروتز استفاده می شوند. آنها پایه های تیتانیومی کوچکی هستند که با جراحی به عنوان جایگزینی برای ریشه های از دست رفته دندان درون استخوان فک قرار می گیرند.

تیتانیوم مورد استفاده در ایمپلنت های دندانی به طور طبیعی در فرآیندی به نام اسئواینتگریشن با استخوان انسان ترکیب می شود. همانطور که استخوان در اطراف ایمپلنت رشد می کند، با سطح ایمپلنت یکپارچه می شود و پایه ای محکم و پایدار برای دندان های مصنوعی ایجاد می کند.

ایمپلنت ها پس از قرار گرفتن درون استخوان فک، می توانند پروتزهای دندانی مختلف را در جای خود نگه دارند. ایمپلنت های تکی ممکن است از روکش های تکی برای جایگزینی تک دندان های از دست رفته پشتیبانی کنند. چندین پست کاشته شده می توانند تکیه گاه ثابت بریج های ثابت یا پروتزهای متحرک برای پر کردن شکاف های بزرگ تر دندانی شوند.

ایمپلنت ها هم عملکرد و هم زیبایی را ارائه می کنند و این امکان را برای بیماران فراهم می کنند که مثل همیشه غذا بخورند، صحبت کنند و لبخند بزنند. آنها از تحلیل استخوان در محل های دندان از دست رفته که پس از کشیدن دندان رخ می دهد جلوگیری می کنند. و ایمپلنت ها بر خلاف پروتزهای مصنوعی یا بریج های سنتی، برای حمایت به دندان های مجاور متکی نیستند.

نحوه عملکرد بریج های تحت حمایت ایمپلنت

بریج های دندانی پروتزهای ثابتی هستند که برای جایگزینی یک یا چند دندان از دست رفته در کنار یکدیگر استفاده می شوند. بریج های سنتی برای حمایت به روکش هایی متکی هستند که روی دندان های طبیعی اطراف چسبانده شده اند. این امر مستلزم تراش دادن دندان های سالم است.

در بریج های بر پایه ایمپلنت های دندانی از ایمپلنت های دندانی استفاده می شود که به عنوان اباتمنت مستقیماً داخل فک محکم شده اند. ایمپلنت ها و نه دندان های طبیعی، نیروی ناشی از جویدن را به طور کامل تحمل می کنند. آنها همچنین مانع تحلیل رفتن استخوان در محل های شکاف می شوند.

دندان های جایگزین مصنوعی که بین دو یا چند اباتمنت ایمپلنت معلق می شوند، پونتیک نامیده می شوند. آنها ممکن است از پرسلن، زیرکونیا، طلا یا مواد دیگر ساخته شوند تا شبیه دندان های طبیعی باشند.

پیچ های کوچک یا سمان بریج را روی ایمپلنت ها یا اباتمنت ها ثابت می کنند. بریج برای همیشه در جای خود ثابت می شود و تنها توسط دندانپزشک قابل برداشتن است.

بریج های بر پایه ایمپلنت های دندانی یک گزینه ثابت و غیر قابل جابجایی برای جایگزینی دندان را بدون قربانی کردن دندان های سالم مجاور برای حمایت ارائه می دهند. اما بریج ها نسبت به گزینه های متحرک به ایمپلنت ها و هزینه بیشتری نیاز دارند.

عوامل کلیدی در تعیین تکیه گاه بریج

چندین ملاحظه حیاتی بر اینکه آیا 2 ایمپلنت می توانند در دراز مدت با موفقیت از یک بریج 6 واحدی پشتیبانی کنند تأثیر می گذارد:

تعداد دندان های از دست رفته جایگزین شده

هرچه تعداد دندان های از دست رفته بریج بیشتر باشد، ایمپلنت های بیشتری برای حمایت کافی نیاز هستند. با بریج های سنتی، هر دندان از دست رفته جایگزین به یک دندان پایه در هر انتهای قوس دندانی نیاز دارد.

این آنالوگ برای بریج های ایمپلنت های دندانی نیز کاربرد دارد. به عنوان یک دستورالعمل کلی، هر دندان از دست رفته جایگزین شده معادل یک ایمپلنت مورد نیاز است. جایگزینی 6 دندان از دست رفته در این مورد به حداقل 6 ایمپلنت برای پشتیبانی بهینه و طول عمر بلند نیاز دارد.

تعداد پونتیک ها

دندان های مصنوعی معلق بین اباتمنت ها پونتیک نامیده می شوند. هرچه تعداد پونتیک های موجود در بریج بیشتر باشد، نیروی بیشتری روی ایمپلنت های نگهدارنده وارد می شود.

با افزایش تعداد دندان های از دست رفته، ایمپلنت های بیشتر به توزیع فشار ناشی از جویدن کمک می کنند. این مانع بارگذاری بیش از حد می شود که می تواند منجر به شکست ایمپلنت های دندانی و تحلیل استخوان شود.

اکثر متخصصان بیشتر از 2 پونتیک را توصیه نمی کنند که تنها توسط 2 ایمپلنت پشتیبانی می شود. یک بریج 6 دندانی ممکن است تا 4 پونتیک داشته باشد که فراتر از دستورالعمل های محتاطانه است.

طول دهانه

طول دهانه کلی که بازسازی می شود بسیار مهم است. دهانه های بی دندان وسیع تر به ایمپلنت های اضافی برای تثبیت بریج و جلوگیری از نیروهای گشتاور نیاز دارند.

بریج های بلندتر خطر شکستگی را نیز افزایش می دهند. قوس دندانی به طور متوسط 5 تا 7 دندان را پوشش می دهد. ایجاد فاصله بیشتر از 6 دندان با تنها 2 ایمپلنت در انتها، باعث افزایش خطر بریج بیش از حد بلند می شود.

قرار دادن ایمپلنت ها با فاصله زیاد از هم، رعایت بهداشت بریج را نیز دشوار می کند. فاصله 10 تا 16 میلی متری بین ایمپلنت های دندانی ایده آل است.

تعیین موقعیت ایمپلنت

قرار دادن دقیق ایمپلنت ها به حمایت نهایی مربوط می شود. ایمپلنت هایی که خیلی نزدیک یا خیلی دور از هم قرار می گیرند می توانند بار اضافی به پروتز وارد کنند.

بین اباتمنت های ایمپلنت باید حداقل 7 میلی متر فاصله باشد و بین دورترین اباتمنت ها بیشتر از 15 میلی متر فاصله نباشد. اباتمنت های زاویه دار با قرارگیری صحیح می توانند پشتیبانی را گسترش دهند.

حجم استخوان موجود باید ارزیابی شود تا وجود این فاصله را فراهم کند. دندان های اطراف شکاف که به روکش ها به عنوان تکیه گاه بریج نیاز دارند نیز باید در نظر گرفته شوند.

کیفیت و حجم استخوان

تراکم و حجم استخوان در جایی که ایمپلنت ها پشتیبانی از پل ضربه ای را ادغام می کنند. بیماران با استخوان فک ضخیم و سالم بهتر می توانند دهانه های طولانی را حفظ کنند.

در افرادی که استخوان نرم و متخلخل یا آتروفی دارند، تماس استخوان با ایمپلنت را کاهش می یابد. از آناتومی های دیگر مانند سینوس ها و اعصاب نیز باید اجتناب شود.

عرض استخوان حداقل 5 تا 7 میلی متری و ارتفاع استخوان 10 میلی متر بالاتر از ساختارهای حیاتی برای یکپارچگی استخوانی محکم ایمپلنت نیاز است. ریج های باریک یا با ارتفاع محدود ممکن است به پیوند نیاز داشته باشند.

بیومکانیک و نیروهای اکلوزال

تأثیر بایت بیمار و نیروهای اکلوزالی که از طریق بریج منتقل می شوند نیز باید آنالیز شوند. افرادی که دارای عادات گاز گرفتن سنگین یا پارافنشنال مانند دندان قروچه هستند، فشار زیادی به ایمپلنت وارد می کنند.

ایمپلنت های با قطر بیشتر، بارگذاری غیر محوری و تثبیت قوس متقاطع به به حداقل رساندن نیروهای بیومکانیکی کمک می کنند. اما ایمپلنت های دندانی بیشتر فشار ناشی از جویدن را روی دهانه های طولانی تر بهتر توزیع می کنند.

نرخ موفقیت: 2 ایمپلنت در مقایسه با ایمپلنت های بیشتر

مطالعات دندانی که بریج های بر پایه ایمپلنت های دندانی را تجزیه و تحلیل می کنند، نشان داده اند:

• حداکثر 5 دندان از دست رفته – درصد موفقیت بالای 95% بالای 10 سال با 2 ایمپلنت
• 6 دندان از دست رفته یا بیشتر – نرخ موفقیت کمتر در حدود 85% با 2 ایمپلنت

خطر شکست مستقیماً با تعداد پونتیک ها و طول دهانه کلی ارتباط مستقیم دارد. بریج هایی با بیش از 5 پونتیک و 2 ایمپلنت به طور قابل توجهی پیش آگهی را کاهش داده اند.

در حالی که بریج های با ایمپلنت های دندانی به اندازه کافی توزیع شده به صورت یکسان برای مطابقت با تعداد دندان های از دست رفته، طول عمر و نرخ بقای عالی بالای 95 درصد دارند.

این داده ها تأیید می کنند که استفاده از تنها 2 ایمپلنت برای جایگزینی 6 دندان خطر بارگذاری بیش از حد سیستم در دراز مدت را دارد. برای نتایج بهینه باید ایمپلنت های حمایتی بیشتری قرار داده شوند.

مشکلات احتمالی با ایمپلنت های دندانی ناکافی

گرچه امکان قرار دادن بریج 6 واحدی تنها روی 2 ایمپلنت وجود دارد، اما خطراتی وجود دارند که باید در نظر گرفته شوند:

عوارض مکانیکی بالاتر

ایمپلنت های دندانی ناکافی که از تعداد زیادی پونتیک پشتیبانی می کنند منجر به افزایش مشکلات مکانیکی مانند:

• شل شدن پیچ در اباتمنت ها
• شسته شدن سمان از زیر بریج
• شکستگی یا لب پر شدن مواد بریج
• شکستگی های بدنه اباتمنت یا ایمپلنت

این مشکلات ممکن است به تعمیر یا بازسازی بریج نیاز داشته باشد.

افزایش خطر شکست ایمپلنت

کم بودن تعداد ایمپلنت های دندانی که از دهانه بیش از حد بزرگ حمایت می کنند، فشار قابل توجهی به ایمپلنت ها وارد می کند. این می تواند منجر به تحلیل رفتن استخوان اطراف ایمپلنت و در نهایت شکست ایمپلنت شود.

نیروهای چرخشی بویژه خطرناک هستند، زیرا آنها گشتاور فوق العاده ای را روی ایمپلنت های جوش خورده با استخوان اعمال می کنند. تعداد بیشتر ایمپلنت های حمایت کننده به کاهش این خطر کمک می کند.

توزیع ضعیف تر نیرو

ایمپلنت های ناکافی با دهانه های بلندتر باعث توزیع نابرابر نیروهای جونده می شوند. این منجر به وارد آمدن فشار بیش از حد روی مناطق خاص می شود.

ایمپلنت هایی که بار زیادی به آنها وارد می شود باعث ایجاد ریزشکستگی هایی در استخوان می شوند که به مرور زمان افزایش می یابند. این امر به تدریج باعث تخریب نقطه تماس حیاتی ایمپلنت- استخوان را می شود.

کاهش دسترسی به بهداشت دهان

بریج های بلند با نقاط دسترسی ناکافی بین ایمپلنت ها باعث می شود تمیز کردن و نخ دندان کشیدن چالش برانگیز شود. این باعث ایجاد پلاک می شود که التهاب و بیماری اطراف ایمپلنت را تحریک می کند.

رضایت کمتر بیمار

ترکیبی از نرخ بالای شکست مکانیکی، مشکلات گفتاری و زیبایی ضعیف با بریج های بلند بدون حمایت، در نهایت منجر به رضایت کمتر بیمار می شود. یک طرح درمان که به صورت ضعیف اجرا شده است و پارامترهای ایده آل را نادیده گرفته است، ترمیم را از همان ابتدا محکوم به شکست می کند.

راهکارهایی برای تعداد و موقعیت بهینه ایمپلنت

برای به حداکثر رساندن احتمال اینکه 2 ایمپلنت بتوانند با موفقیت از یک بریج 6 واحدی پشتیبانی کنند، دستورالعمل های زیر باید دنبال شوند:

• در صورت امکان، ایمپلنت ها باید حداقل 10 تا 16 میلی متر از یکدیگر فاصله داشته باشند.
• ایمپلنت ها باید با فاصله حداقل 7 میلی متری بین اباتمنت ها قرار گیرند.
• از فاصله بیشتر از 15 میلی متر بین دورترین اباتمنت ایمپلنت خودداری کنید.
• با گرفتن عکس سی تی اسکن از حجم کافی استخوان برای فاصله گذاری مناسب اطمینان حاصل کنید.
• از اباتمنت های زاویه دار برای گسترش تکیه گاه قدامی خلفی استفاده کنید.
• برای مساحت سطح بیشتر از ایمپلنت هایی با قطر حداقل 4 میلی متر استفاده کنید.
• ایمپلنت ها را همراه با میله یا چارچوب سفت و سخت به یکدیگر اسپلینت کنید.
• اطمینان حاصل کنید که ایمپلنت ها موازی هستند و بار روی آنها یکسان توزیع شده است.
• ریج هایی که دچار آتروفیک شده اند را با پیوند استخوان ارتقاء دهید تا موقعیت بهتر ایمپلنت را فراهم کنید.
• برای جبران نیروهای اهرمی، مواد مناسب را انتخاب کنید.
• برای بیمارانی که دندان قروچه می کنند یا دندان های خود را روی یکدیگر فشار می دهند و می سایند، محافظ دندان شبانه تجویز کنید.
• از بیمار بخواهید هنگام جویدن، رژیم غذایی را به غذاهای نرم تر محدود کند.

اما حتی با قرار دادن، بهداشت و شرایط ایده آل – پیش آگهی طولانی مدت در مقایسه با موارد با تعداد ایمپلنت بیشتر کاهش می یابد.

اوردنچر ایمپلنت: یک گزینه درمانی جایگزین

برای بیمارانی که به ترمیم دهانه بلند یا به حداقل حجم استخوان نیاز دارند، اوردنچرهای ایمپلنت جایگزینی برای بریج های ثابت هستند.

در اوردنچر از 2 تا 4 ایمپلنت دندانی برای ماندگاری استفاده می شود. ایمپلنت ها پروتز را محکم در جای خود محکم نگه می دارند، اما این امکان را فراهم می کنند که در اطراف اباتمنت ها کمی حرکت وجود داشته باشد.

مزایای اوردنچر در مقایسه با بریج های ثابت عبارتند از:

• برای حمایت از پروتزهای مصنوعی به ایمپلنت کمتری نیاز است.
• ایجاد امکان پاکسازی آسان تر اطراف ایمپلنت های دندانی.
• می تواند برای تمیز کردن توسط بیمار به طور کامل خارج شود.
• نسبت به بریج ثابت هزینه های اولیه کمتری دارند.
• نسبت به پروتزهای سنتی تناسب و ماندگاری بهتری ارائه می دهند.
• به مرور زمان امکان تحلیل تدریجی استخوان و تحلیل لثه را فراهم می کند.
• ممکن است برای بیماران از بریج های ثابت راحت تر باشند.
• کاهش نیروی وارد بر ایمپلنت و پروتز

اوردنچرهای بر پایه ایمپلنت برخی از جنبه های زیبایی را کاهش می دهند، اما راه حلی عملی برای موارد از دست رفتن قابل توجه دندان ارائه می دهند. بیماران رضایت بالا و عملکرد جویدن با اوردنچر را گزارش می کنند.

ملاحظات نگهداری طولانی مدت

بریج های بر پایه ایمپلنت های دندانی به مراقبت و نگهداری طولانی مدت نیاز دارند. بهداشت دهان و دندان با یک بریج ثابت چالش برانگیزتر می شود. عادات توصیه شده عبارتند از:

بهداشت عالی دهان و دندان

مسواک زدن دقیق روزانه و نخ دندان کشیدن ضروری است. مواد غذایی و باکتری های گیر کرده زیر بریج باعث ایجاد التهاب لثه اطراف ایمپلنت می شوند. استفاده از مسواک های بین دندانی و واتر فلاسر به تمیز کردن بین روکش های ایمپلنت کمک می کند.

پاکسازی تخصصی

بیماران باید حداقل دو مرتبه در سال برای پاکسازی تخصصی کامل به دندانپزشک مراجعه کنند. تعمیر و نگهداری مکرر ممکن است با بریج های طولانی تر پیشنهاد شود.

محدود کردن غذاهای سفت یا چسبناک

از جویدن غذاهای خیلی سفت، ترد یا چسبناک خودداری کنید. این غذاها می توانند بریج های طولانی مدت را از جا کنده یا بشکنند. به مواد مغذی نرم تر بچسبید.

استفاده از محافظ دندان شبانه در صورت نیاز

برای بیماران مبتلا به دندان قروچه، فشار دادن یا ساییدن، استفاده از گارد محافظ اکلوزال در شب از آسیب رساندن نیروهای اضافی به بریج جلوگیری می کند.

معاینات منظم برای بررسی ایمپلنت ها

معاینات مداوم در ویزیت های دندانپزشکی امکان تشخیص زود هنگام مشکلات ایمپلنت ها مانند شکستگی یا از دست رفتن یکپارچگی را فراهم می کند. برای نظارت بر سطوح استخوان اطراف ایمپلنت باید تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس پری آپیکال گرفته شود.

با مراقبت طولانی مدت دقیق و ویزیت های روتین دندانپزشکی، یک بریج 6 واحدی روی 2 ایمپلنت دندانی ممکن است در برخی از بیماران در طولانی مدت عملکرد موفقی داشته باشد. اما ایمپلنت های پشتیبان بیشتری برای حمایت بهینه از پروتز و مقاومت در برابر عوارض مکانیکی در طول چندین دهه عملکرد به شدت توصیه می شود.

سؤالات متداول در مورد بریج های با دهانه طولانی روی ایمپلنت های محدود

آیا دندانپزشک می تواند بریجی که احساس می کند توصیه نمی شود را قرار دهد؟

در حالی که دندانپزشک از نظر فنی می تواند هر ترمیمی را انجام دهد، اصول اخلاقی آنها را ملزم می کند که فقط درمان هایی را ارائه دهند که برای بیمار مفید می دانند. قرار دادن بریج بیشتر از دستورالعمل های توصیه شده یا سطح راحتی دندانپزشک غیرمسئولانه خواهد بود. ممکن است نیاز باشد بیماران به دنبال گزینه های جایگزین یا دندانپزشکانی باشند که مایل به اجرای یک طرح درمان نادرست هستند.

آیا هنوز برای حمایت از بریج با ایمپلنت به دندان پایه نیاز دارم؟

خیر، بریج های بر پایه ایمپلنت برای حمایت به دندان اباتمنت نیاز ندارند. ایمپلنت هایی که به صورت بی خطر درون استخوان فک گیر می کنند، به طور کامل نیروهای جونده را تحمل می کنند. این از تراش دندان های سالم مجاور برای اباتمنت بریج جلوگیری می کند.

آیا می توانم یک بریج متحرک بر پایه ایمپلنت داشته باشم؟

آری، برخی از طرح های هیبریدی دارای بخش ثابتی از دندان های مصنوعی هستند که توسط ایمپلنت ها پشتیبانی می شوند. اما قسمت های متحرک بریج وجود دارند که توسط گیره ها یا اتصالات به ایمپلنت ها متصل می شوند. این قطعه به کمک ایمپلنت یک بریج ثابت و در عین حال قابل جابجایی ایجاد می کند.

چگونه زیر بریج ایمپلنت ثابت را تمیز کنیم؟

از فلاس تریدرهای نازک برای لغزاندن  و عبور دادن نخ دندان از زیر بریج استفاده کنید. مسواک های بین دندانی نیز به تمیز کردن بین روکش های ایمپلنت کمک می کنند. واتر فلاسر ذرات غذا را خارج می کند. دندانپزشک شما می تواند تکنیک های مناسبی را برای تمیز نگه داشتن بریج و ایمپلنت ها نشان دهد.

آیا هنوز به استفاده از پروتز پارسیل با بریج بر پایه ایمپلنت نیاز دارم؟

معمولاً خیر، زیرا دندان های جایگزین بریج کل شکاف را پر می کنند. یک بریج بر پایه ایمپلنت که برای جایگزینی تمام دندان های از دست رفته در نظر گرفته شده است، جایگزینی کامل دندان ها را فراهم می کند. پروتزهای پارسیل ممکن است همچنان مناطقی را پوشش دهند که هیچ ایمپلنت یا بریجی وجود ندارد.