داشتن سطح قند خون بالا می تواند خطر ابتلا به بیماری لثه را در فرد افزایش دهد. عفونت لثه به نوبه خود می تواند سطح گلوکز خون را افزایش دهد که می تواند مدیریت دیابت را دشوارتر کند.

بیماری پریودنتال که تحت عنوان بیماری لثه نیز شناخته می شود، به شرایطی اطلاق می شود که لثه ها را تحت تأثیر قرار می دهد، لثه ها، بافت های نرمی در دهان هستند که از دندان ها حمایت می کنند. افراد مبتلا به دیابت بیشتر احتمال دارد بیماری پریودنتال را تجربه کنند. با این حال، فردی که به دیابت مبتلا است با مدیریت سطح قند خون و حفظ سلامت دهان، می تواند از بروز بیماری لثه پیشگیری کند.

در این مقاله به رابطه دیابت و بیماری پریودنتال می پردازیم و نگاهی خواهیم داشت به بیماری های لثه ای که در بین افراد مبتلا به دیابت شایع هستند.

چه ارتباطی بین دیابت و بیماری پریودنتال وجود دارد؟

انجمن دندانپزشکی آمریکا (ADA) اشاره می کند که دیابت و بیماری پریودنتال یک رابطه دو طرفه دارند. به این معنا که، در حالی که قند خون بالا خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش می دهد، بیماری لثه کنترل قند خون را دشوار می کند و به طور بالقوه سطوح A1C را افزایش می دهد.

به همین دلیل، تحقیقات ارتباط بین بیماری پریودنتال و خطر بالاتر عوارض مرتبط با دیابت را شناسایی کرده اند.

دیابت با تغییر بزاق می تواند روی سلامت دهان تاثیر بگذارد. این مایع با روانکاری دهان، شستن ذرات باقی مانده غذاها، جلوگیری از رشد باکتری ها، محافظت از بافت ها و مبارزه با اسیدهای باکتریایی و پوسیدگی دندان نقش مهمی ایفا می کنند. با این حال، دیابت کنترل نشده ممکن است باعث شود که غدد بزاقی مقدار کمتری بزاق تولید کنند. این بزاق همچنین ممکن است حاوی گلوکز بیشتری باشد.

این تغییرات در بزاق منجر به خشکی دهان می شود که باکتری ها را تشویق می کند تا در آنجا رشد کنند و با غذا ترکیب شوند و پلاک تشکیل دهند. اگر فردی پلاک را از بین نبرد، می تواند روی دندان های نزدیک خط لثه انباشته شود و به جرم دندان تبدیل شود. این ماده سخت برای برداشتن به درمان توسط دندانپزشک متخصص نیاز دارد. تارتار بدون حذف، می تواند منجر به بروز بیماری پریودنتال شود.

افرادی که به دیابت مبتلا هستند بیشتر احتمال دارد که پاسخ التهابی شدید به باکتری داشته باشند. سطوح بالای قند خون نیز در بهبود زخم اختلال ایجاد می کند و خطر آسیب به لثه ها را افزایش می دهد که احتمال بروز عفونت و بیماری لثه را بیشتر می کند.

چه ارتباطی بین دیابت و بیماری پریودنتال وجود دارد؟

به این ترتیب، افرادی که نمی توانند قند خون خود را در محدوده سالم نگه دارند، بیشتر احتمال دارد علائم دهانی را تجربه کنند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• درد
• بوی بد دهان
• مشکلات جویدن
• از دست دادن دندان

بیماری پریودنتال شایع ترین بیماری دندانی است که افراد مبتلا به دیابت را تحت تأثیر قرار می دهد. برخی منابع اشاره می کنند که این بیماری تقریباً 22 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تأثیر قرار می دهد. تحقیقات دیگر همچنین نشان می دهند که در ایالات متحده، تقریباً یک چهارم افراد بالای 50 سال مبتلا به دیابت، در مقایسه با حدود 16 درصد افراد بدون دیابت، از دست دادن شدید دندان ها را تجربه می کنند.

شواهد نشان می دهند که افراد مبتلا به دیابت نوع 2 تقریباً سه برابر بیشتر از افرادی که این بیماری را ندارند در معرض مشکلات دندانی قرار دارند. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نیز بیشتر در معرض خطر قرار دارند.

مشکلات شایع دندانی برای افراد مبتلا به دیابت

بیماری لثه یکی از شایع ترین و جدی ترین عوارض دهانی مرتبط با دیابت است. قند خون کنترل نشده خطر پیشرفت بیماری لثه را از خفیف به شدید افزایش می دهد. شرایطی که یک فرد ممکن است تجربه کند عبارتند از:

ژنژِویت

ژنژیویت به التهاب لثه اشاره دارد و اغلب اولین مرحله بیماری لثه است. این وضعیت زمانی ایجاد می شود که پلاک و جرم روی دندان ها، نزدیک خط لثه انباشته می شوند. این منجر به تحریک و التهاب لثه می شود که می تواند باعث ایجاد ناراحتی شود و ممکن است منجر به خونریزی آسان لثه ها شود.

پریودنتیت

پریودنتیت عفونت لثه ها و استخوان های نگهدارنده دندان ها را توصیف می کند. پریودنتیت به طور معمول در نتیجه التهاب لثه درمان نشده رخ می دهد. لثه های فرد ممکن است از دندان ها جدا شده و پاکت های کوچکی باقی بمانند. باکتری ها می توانند وارد این پاکت ها شوند، آبسه لثه ایجاد کنند و شروع به تحلیل لثه و استخوان کنند. این وضعیت اگر درمان نشود می تواند منجر به از دست دادن دندان شود.

سایر مشکلات دندانی احتمالی مرتبط با دیابت عبارتند از:

• خشکی دهان که تحت عنوان زرستومیا نیز شناخته می شود.
• حفره های دندانی
• برفک دهان
• تحریک داخل دهان که تحت عنوان سندرم سوزش دهان شناخته می شود.

چگونه دهان را سالم نگه داریم؟

ADA بر اهمیت مراقبت از دهان در منزل، شرکت در قرار ملاقات های منظم دندانپزشکی و تصمیم گیری در مورد سبک زندگی که می تواند برای سلامت دهان مفید باشد، تأکید می کند.

توصیه های عمومی برای حفظ سلامت دهان و دندان عبارتند از:

• مسواک زدن دو مرتبه در روز به مدت تقریباً 2 دقیقه با خمیر دندان حاوی فلوراید.
• تمیز کردن روزانه بین دندان ها با استفاده از نخ دندان، مسواک بین دندانی، شستشوی دهان یا خلال دندان های چوبی.
• داشتن یک رژیم غذایی متنوع که نوشیدنی ها و میان وعده های حاوی شکر اضافه را محدود می کند.
• شرکت در جلسات منظم دندانپزشکی برای کمک به پیشگیری و درمان بیماری های دهان

چگونه دهان را سالم نگه داریم؟

ملاحظات سبک زندگی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• آب آشامیدنی حاوی فلوراید
• اجتناب از سیگار کشیدن
• اجتناب از پیرسینگ دهان، مانند پیرسینگ زبان

علاوه بر این، ADA بر اهمیت مدیریت سطح قند خون برای سلامت دهان و دندان تأکید می کند. زیرا کنترل خوب قند خون می تواند به پیشگیری از بروز عفونت های دهان و خشکی دهان کمک کند. نکاتی برای کمک به مدیریت سطح گلوکز خون شامل مصرف داروها، داشتن یک رژیم غذایی مغذی و متعادل و ورزش منظم هستند.

چه زمانی با دندانپزشک تماس بگیریم؟

توصیه می شود افراد دیابتی به طور مرتب به دندانپزشک مراجعه کنند. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند که افراد دو مرتبه در سال در جلسات دندانپزشکی شرکت کنند. اگر فردی دیابت دارد، باید این موضوع را با دندانپزشک در میان بگذارد. آنها همچنین باید جزئیاتی را در مورد مشکلات مرتبط با دیابت، داروهایی که مصرف می کنند و مدت زمانی که دیابت داشته اند، به دندانپزشک ارائه دهند.

اگر فردی متوجه علائم دهانی مانند قرمزی و متورم شدن لثه های خود شد یا لثه ها به راحتی خونریزی می کنند، باید با دندانپزشک تماس بگیرد زیرا این امر می تواند نشان دهنده بیماری لثه باشد.

خلاصه

افراد مبتلا به دیابت خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش می دهند. سطوح مداوم قند خون بالا می تواند بر سلامت دهان و دندان تأثیر منفی بگذارد و خطر بروز عفونت هایی که ممکن است منجر به بروز بیماری لثه شوند را افزایش دهد. علاوه بر این، بیماری لثه می تواند کنترل گلوکز خون را دشوارتر کند.

یک فرد با حفظ قند خون در محدوده سالم، مسواک زدن و نخ دندان کشیدن دندان های خود دو مرتبه در روز و شرکت در جلسات منظم دندانپزشکی می تواند خطر ابتلا به بیماری پریودنتال را کاهش دهد.