پی بردن به پدیده اسئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک) به سرعت منجر به استفاده گسترده از ایمپلنت های دندانی طی سال های اخیر شده است. عوارض ناشی از کاشت ایمپلنت های دندانی اغلب عواقب ناخواسته تشخیص، طراحی درمان، روش جراحی و قرارگیری نادرست هستند. با استفاده از راهنماهای جراحی یا سرجیکال گاید برای قرار دادن ایمپلنت می توان بر این مشکلات فائق آمد. گرچه از راهنماهای جراحی استفاده می شود که به صورت سنتی ساخته شده اند، اما نتایج بالینی اغلب غیرقابل پیش بینی هستند، و حتی اگر ایمپلنت ها به خوبی قرار بگیرند، محل و انحراف ایمپلنت ها ممکن است الزامات بهینه پروتزهای دندانی را برآورده نکنند. دقت بالا در طراحی و اجرای فرایندهای جراحی در تضمین نرخ بالای موفقیت بدون ایجاد خسارت ناشی از خطای پزشکی از اهمیت بالایی برخوردار است. این امر می تواند با توموگرافی کامپیوتری، نرم افزار طراحی سه بعدی کاشت ایمپلنت، تکنیک های تولید الگو بر اساس تصویر، و جراحی با کمک کامپیوتر حاصل شود. این مقاله به ارزیابی سیستم های مختلف راهنماهای جراحی ساخته شده با روش سنتی، با استفاده از رادیوگرافی و همچنین راهنماهای جراحی جدیدتر تولید شده توسط کامپیوتر می پردازد.

ایمپلنت های دندانی به یک گزینه درمانی تبدیل شده اند که به طور گسترده برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده می شوند. گسترش ایمپلنت های دندانی تأثیر عمده ای روی بیماران داشته است و ترمیم های دندانی بر پایه ایمپلنت های دندانی به یک گزینه درمانی تبدیل شده اند که به طور فزاینده ای برای بیمارانی استفاده می شوند که بخشی یا همه دندان های خود را از دست داده اند، بعلاوه حتی در بیمارانی که پوکی استخوان شدید داشته اند و همینطور در مکان هایی که قبلاً برای قرار دادن ایمپلنت نامناسب تلقی می شدند، با استفاده از فرایندهای تقویت استخوان، بازسازی بافت نرم امکان پذیر شده است. موفقیت ایمپلنت های دندانی در درمان بیماران، ارتباط مستقیمی با ارزیابی بیمار و طراحی درمان مناسب دارد.

قبل از اختراع راهنماهای جراحی ایمپلنت، یا در مواردی که دندانپزشک نمی تواند یا نمی خواهد از یک راهنما استفاده کند، جراح باید لثه ها را کامل باز کند و عرض استخوان را در زمان جراحی ارزیابی کند. آنها از این اطلاعات به همراه یک عکس رادیوگرافی دو بعدی با اشعه ایکس برای تعیین فاصله تقریبی تا ساختارهای مهم مانند اعصاب، کف بینی یا سینوس ها استفاده می کنند تا مشخص کنند برای جلوگیری از برخورد ایمپلنت با این ساختارهای آناتومیک، ایمپلنت چقدر قطر یا ارتفاع می تواند داشته باشد، در حالی که هنوز به مقدار کافی حفظ شود. گاهی اوقات پس از چند ماه بهبودی رخ می دهد و زمان قرار دادن روکش روی ایمپلنت فرا می رسد، و دندانپزشک در می یابد که ایمپلنت در ایده آل ترین مکان برای قرار دادن یک روکش روی آن نیست. این امر می تواند باعث شود دادن یک ظاهر شبیه دندان طبیعی به این روکش، بسیار چالش برانگیز باشد و می تواند منجر به بروز مشکل در تمیز کردن، گیر کردن مواد غذایی، یا ظاهر کمتر مطلوب، در نتیجه شکل عجیب یا برآمدگی تاج از لثه ها شود. با یک راهنمای جراحی، روکش نهایی دندان به صورت دیجیتالی توسط یک دندانپزشک طراحی شده است تا در ایده آل ترین مکان نسبت به سایر دندان ها، زبان و لب قرار بگیرد. با ترکیب این اطلاعات، یک ایمپلنت به صورت ایده آل جایگذاری می شود تا نتیجه ایده آل تری بدست بیاید و هرگونه مشکل بالقوه تشخیص و تصحیح قبل از عمل را آسان تر می کند.

به بیان دیگر، جایگذاری ایمپلنت به اندازه کافی دقیق نیست. حتی یک تغییر جزئی در مقایسه با جایگذاری ایده آل، باعث ایجاد مشکلاتی در ساخت پروتزهای مصنوعی نهایی می شود. در نتیجه عدم توجه به ساختارهای اصلی در هنگام طراحی قبل از جراحی، ممکن است شکست هایی بوجود بیایند. برای دستیابی به بهترین نتیجه عملکردی و زیبایی، جایگذاری دقیق لازم است. از آنجا که حفره دهان یک فضای نسبتاً محدود است، میزان بالایی از دقت در قرارگیری ایمپلنت ها برای موفقیت پروتزها بسیار مهم است. این امر می تواند با استفاده از یک راهنمای جراحی حاصل شود که اطلاعات کافی در مورد قرار دادن ایمپلنت ارائه می دهد و در زمان جراحی روی دندان های موجود یا روی منطقه بی دندان قرار می گیرد.

کاربرد راهنمای جراحی در کاشت ایمپلنت های دندانی

الگوی جراحی

الگوی جراحی انجام یک عمل جراحی قابل پیش بینی و ایمن را امکان پذیر می کند. در واژه نامه اصطلاحات پروتزهای دندانی مصنوعی (GPT)، الگوی جراحی به عنوان راهنمایی تعریف می شود که برای کمک به جایگذاری و زاویه صحیح ایمپلنت های دندانی حین جراحی استفاده می شود. هدف اصلی الگوی جراحی هدایت سیستم ایجاد حفره برای کاشت ایمپلنت، و فراهم آوردن جایگذاری دقیق ایمپلنت بر اساس طرح درمان جراحی است. برای انتقال دقیق طرح به محل جراحی، الگوهای معمولی سفارشی شده جراحی هدایت شده با استفاده از تصاویر رادیوگرافی یا کامپیوتری، به یک درمان انتخابی تبدیل شده اند.

یک راهنمای جراحی از پیوند دو مؤلفه ایجاد می شود: سیلندرهای هدایتگر و سطح تماس. سیلندرهای راهنما سطح تماس یا روی یک بخش از لثه های بیمار یا روی فک بیمار (یعنی استخوان، دندان) قرار می گیرند. سیلندرهای داخل راهنماهای دریل در انتقال طرح با هدایت دریل در محل و جهت گیری دقیق کمک می کنند. ایمپلنت باید به گونه ای قرار گیرد که ابتدا زیر آن و طرفین آن به طور کامل با استخوان یا مواد جایگزین استخوان پوشانده شوند. ثانیاً باید مراقب بود به هیچ یک از ساختارهای آناتومیک مجاور هیچ آسیبی وارد نشود. در صورت جراحی روی فک پایین، این احتیاط باید برای عصب فک پایین، و برای جراحی فک بالا باید برای غشاء اشنایدری سینوس ماگزیلاری در فک بالا و همچنین ریشه های دندان های مجاور است. سوماً، موقعیت ایمپلنت باید با ترمیم مصنوعی نهایی سازگاری داشته باشد.

سه نوع راهنمای جراحی وجود دارد:

با پشتیبانی استخوان، با پشتیبانی مخاط، و با پشتیبانی دندان.

سه تکنیک که معمولاً برای آماده سازی حفره های راهنما و ساخت راهنمای رادیوگرافیک و جراحی ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از: روش سنتی با دست ، با دریل و فناوری طراحی با کمک کامپیوتر/ تولید با کمک کامپیوتر CAD/ CAM.

کاربرد راهنمای جراحی در کاشت ایمپلنت های دندانی

الگوی سفارشی جراحی معمولی با کمک تصویر رادیوگرافی

الگوی رادیوگرافیک کلید موفقیت است، زیرا امکان انتقال برنامه ریزی از پیش تعیین شده پروتز به طراحی ایمپلنت واقعی را فراهم می کند. در الگوی جراحی که از یک روش رادیوگرافی معمولی استفاده می کند، یک معاینه دقیق رادیوگرافیک و تشخیص مناسب ساختار استخوانی از پیش نیازهای اساسی است. رادیوگرافی پانورامیک هنوز روش استاندارد برای طراحی ایمپلنت ها است. با این حال، اندازه گیری دقیق ساختار استخوان غیرممکن است، زیرا آنها یک عامل بزرگنمایی دارند که همیشه یک شکل نیست. بنابراین ارزیابی بهتر ابعاد استخوان در رادیوگرافی پانورامیک با تعیین فاکتور بزرگنمایی انجام می شود.

رادیوگرافی پانورامیک معمولی دندانپزشکی و رادیوگرافی فیلم ساده معمولاً در حالی گرفته می شوند که بیمار الگوی رادیوگرافی با گوی ها یا میله های فلزی یکپارچه، لوله های غلاف، پست های راهنما در موقعیت موم زده انجام می شود. بر اساس ضریب بزرگنمایی و ابعاد شناخته شده فلز، عمق و ابعاد ایمپلنت ها طراحی می شوند. طراحی برای قرار دادن ایمپلنت با کیفیت و کمیت استخوان، و همچنین موقعیت موقعیت دندان ها برای زیبایی و آواشناسی هدایت می شود.

مراحل ساخت

انواع مختلفی از راهنماهای جراحی در تحقیقات گزارش شده اند. برخی برای قرار دادن یک ایمپلنت تکی طراحی شده اند، در حالی که در گزارش های دیگر، طرح هایی برای پروتزهای پارسیل ثابت روی ایمپلنت ها، اوردنچرهای بر پایه ایمپلنت، و چند ایمپلنت تکی معرفی شده اند. برخی از متداول ترین تکنیک هایی که استفاده می شوند، در اینجا به طور خلاصه ذکر شده اند.

الگوهای تشخیصی از قوس های دندانی از قالب های هیدروکلوئید برگشت ناپذیر ساخته می شوند. در صورتی که FPD بر پایه ایمپلنت انجام شود، از نمونه تشخیصی موم زده آن استفاده می شود. قالب سیلیکونی الگو با FPD موم زده شده به عنوان نمونه ساخته می شود. یک رزین آکریلیکی شفاف که به صورت شیمیایی فعال شده است در فضای داخل قالب ریخته می شود و کیور (خشک) می شود. حفره های دسترسی با توجه به اطلاعات به دست آمده از مدل قالب، برای دریل کاری اولیه جراحی ساخته می شوند. مهره ماسوره های راهنمای فولادی ضد زنگ که طول یکنواختی دارند، برش داده می شوند و داخل حفره های دسترسی قرار می گیرند و کیور می شوند.

با این وجود، روش دیگر برای آماده سازی راهنمای رادیوگرافیک، استفاده از الگوهای تشکیل شده در خلاء است. پس از اتمام مومکاری تشخیصی ترمیم نهایی، نسخه دوم ساخته می شود و قالب ریخته می شود. نمونه شکل گرفته و ساخته شده در خلاء، ساخته شده روی قالب قرار می گیرد و فضای بی دندان با مواد پرتو- کدر پر می شود.

در روش دیگر، از دو الگوی شکل گرفته در خلاء استفاده می شود، یکی روی قالب تشخیصی مسدود شده و دیگری روی قالب نسخه دوم تشخیصی مومکاری شده، با یک ورق پلاستیکی شفاف ساخته می شود. هر دو نمونه به قالب های تشخیصی بدون تغییر بازگردانده می شوند. لبه های این دو نمونه، برای منطبق شدن آنها، پیراسته و تراش داده می شوند. الگوی مومکاری شده تشخیصی برداشته می شود و با رزین شفاف ارتودنسی یا مواد پرتو- کدر پر می شود. الگوی پر شده روی نمونه قالب تشخیصی بدون تغییر قرار می گیرد. بر اساس اطلاعات به دست آمده از رادیوگرافی برای قرار دادن ایمپلنت ها حفره هایی ایجاد می شود و به دنبال آن راهنماهای مته قرار داده می شوند.

نشانگرهای پرتو- کدر به از پیش تعیین کردن جهت جایگذاری ایمپلنت و در مقایسه زاویه های نشانگر پرتو- کدر با استخوان موجود و همچنین در تعیین محل ساختارهای حیاتی برای تعیین بهترین زاویه ها برای ایمپلنت کمک می کنند. این نشانگرهای پرتو- کدر را می توان در مرکز سطوح اکلوزال دندان هایی قرار داد که مطابق حفره دسترسی پیچ پروتز مصنوعی دندانی هستند.

تکنیک فرزکاری یک تکنیک دقیق است که در آن از حفره های موازی در راهنمای جراحی استفاده می شود. این تکنیک به کمک یک ارزیاب معمولی دندانپزشکی نیاز دارد. همه راهنماهای رادیوگرافیک که به صورت مرسوم ساخته شده اند، می توانند بوسیله این تکنیک فرزکاری به یک راهنمای جراحی صحیح تبدیل شوند. محدودیت این تکنیک این است که به تجهیزات خاصی نیاز دارد که معمولاً در مطب های خصوصی دندانپزشکی موجود نیستند. علاوه بر این، پزشک برای استفاده صحیح از این دستگاه، به مقدار مشخصی تجربه و دانش نیاز دارد.

کاربرد راهنمای جراحی در کاشت ایمپلنت های دندانی

محدودیت ها

با این حال، رادیوگرافی پانورامیک که هنوز هم استاندارد است و به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، دارای محدودیت های تشخیصی مانند افزایش ابعاد و تحریف، خطای تنظیم؛ و مصنوعات موقعیتی است و هیچ اطلاعاتی در مورد ابعاد استخوان در جهت باکو- لینگوال (باکال- زبانی) وجود ندارد. علاوه بر این، این الگوهای جراحی روی قالب های دندانی ساخته می شوند، که یک سطح سفت و سخت و غیر عملکردی بدون اطلاعات مربوط به مقاومت زمینه ای بافت نرم و توپوگرافی استخوان است. نشانگرهای آناتومیک به صورت دقیق تعیین محل نشده اند، عروق خونی لینگوال (زبانی) را نشان نمی دهد، و رویکرد همیشه دو بعدی است. بنابراین، به این ترتیب، احتمال جایگذاری اشتباه ایمپلنت ها در طول جایگذاری بیشتر است. همیشه در طول جراحی ثبات کمتری وجود دارد. موفقیت نتیجه نهایی همیشه به مهارت و هوشیاری پزشک بستگی دارد. برای انجام این فرایند لازم است مدت زمان بیشتری روی صندلی سپری شود، که در نتیجه منجر به وارد آمدن استرس به دندانپزشک و بیمار می شود. گرچه الگوهای جراحی معمولی امکان قرار دادن راهنمای ایمپلنت را فراهم می کنند، اما آنها راهنمایی های سه بعدی دقیقی را ارائه نمی دهند.

الگوی جراحی تولید شده با کامپیوتر

برای غلبه بر محدودیت های همراه با الگوی جراحی رادیوگرافیکی مرسوم، از الگوی جراحی تولید شده با کامپیوتر رونمایی شده است. یک راهنمای جراحی تولید شده با کامپیوتر، با انتقال دقیق برنامه شبیه سازی شده به محل جراحی، ارتباط بین طرح درمان ما و عمل جراحی واقعی را فراهم می کند. این راهنمای جراحی با استفاده از فرآیند استریولیتوگرافی ساخته شده است و برای هر بیمار به صورت سفارشی تولید می شود.

استریولیتوگرافی، یک فناوری نمونه سازی سریع، یک نتیجه جدیدتر در دندانپزشکی است که امکان ساخت راهنماهای جراحی از مدل های سه بعدی تولید شده توسط کامپیوتر را برای جایگذاری دقیق ایمپلنت ها فراهم می کند. الگوهای جراحی ساخته شده با این فناوری با عمق فردی، زاویه دهی، موقعیت دهی مزیو- دیستال و لبی- لینگوال ایمپلنت، از پیش برنامه ریزی شده اند.

ساخت الگوهای استریولیتوگرافی به تصویر توموگرافی کامپیوتری (CT) از بیمار نیاز دارد. در CT، اصلاح مجدد چند صفحه ای به فرد اجازه می دهد تا یک مجموعه داده حجمی را در برش های ساجیتال ، محوری و تاجی اصلاح مجدد کند و همچنین در ساخت چندین نمای مقطعی و پانورامیک کمک می کند. نمایش سطح سایه دار و روش های رندر گرفتن از حجم، بازسازی های سه بعدی کل قوس دندانی و ساختارهای مربوط به آنها، از جمله اعصاب را ایجاد می کند، که باعث می شود CT دندانی دقیق ترین و جامع ترین تکنیک رادیولوژیک برای طراحی کاشت ایمپلنت های دندانی باشد. نرم افزارهایی که به طور خاص طراحی شده اند، به گونه ای سازگار شده اند تا این امکان را برای پزشکان فراهم کنند تا به طور واقعی محل کاشت ایمپلنت ها را مشاهده کنند و مکان، زاویه، عمق و قطر ایمپلنت های مجازی، که روی داده های سه بعدی انداخته می شوند، را مشاهده کنند. پس از طراحی رو به عقب، موم تشخیصی باید از طریق سی تی اسکن با الگوهای رادیوگرافیک موجود در آن تجسم شود.

کاربرد راهنمای جراحی در کاشت ایمپلنت های دندانی

فرایندهای ساخت قالب های استریولیتوگرافی

• الگوی رادیوگرافی
• فرایند سی تی اسکن
• شبیه سازی کامپیوتری سه بعدی
• ساخت قالب ها

هنگام انجام فرایند سی تی اسکن، یک الگوی رادیوگرافی ساخته شده با استفاده از نشانگر پرتو- کدر داخل دهان بیمار نگه داشته می شود.

در طول اسکن، این نشان دهنده موقعیت دندان ها و بافت های لثه است. در طول ساخت، یک موم تشخیصی استفاده می شود که نشان دهنده طرح ترمیم (پروتز دندانی مصنوعی) نهایی است و سپس به یک راهنمای رادیوگرافیک منتقل می شود.

قالب های تشخیصی از قوس های دندانی، از قالب های هیدروکلوئید برگشت ناپذیر ساخته شده اند. یک موم کاری تشخیصی از ترمیم قطعی پیشنهادی (در صورت FPD بر پایه ایمپلنت) انجام می شود. قالب سیلیکونی از الگو با FPD  موم کاری شده، به عنوان قالب ساخته می شود. پس از بازیابی قالب سیلیکونی، FPD  موم کاری شده برداشته می شود و در صورتی که محل ایمپلنت از قوس کامل باشد، نمونه ای از یک پروتز مصنوعی دندانی ساخته می شود به گونه ای که یک استنت رادیوگرافی بتواند از آن ساخته شود. یک رزین آکریلیک شفاف و فعال شده به صورت شیمیایی، داخل فضای قالب ریخته و کیور (خشک کردن با تاباندن نور مخصوص) می شود. به عنوان یک جایگزین، یک قالب تکراری در سنگ دندانپزشکی نوع IV ساخته می شود و یک الگوی رادیوگرافی با استفاده از ماتریس تشکیل شده خلاء یا سولفات باریم، به عنوان نشانگر پرتو- کدر ساخته می شود. حفره های دسترسی بر اساس اطلاعات به دست آمده از مدل قالب، مانند راهنمای رادیوگرافیک معمولی، ایجاد می شوند.

اگر بیمار به تازگی استفاده از پروتزهای مصنوعی دندانی را آغاز کرده باشد، موم کشی کامل پروتزهای مصنوعی دندانی برای ایجاد تنظیمات دندان های مصنوعی با آوا شناسی، زیبایی شناسی و ابعاد عمودی صحیح اکلوژن انجام می شود. برای پرهیز از ابعاد متنوعی که نقش یک عامل کنترل کننده مهم را در به حداقل رساندن زاویه های منحرف ایفا می کند، ساخت یک پروتز ایده آل ضروری است.

بنابراین الگوی رادیوگرافیک ساخته شده، به عنوان یک ماکت دقیقی از نتیجه نهایی پروتز مصنوعی مورد نظر عمل می کند، و معمولاً تحت حمایت نشانگرهای پرتو- کدر مختلف مانند توپ های گوتا پرکا، گوی ها، دیسک ها، لوله ها، وارنیش های پرتو- کدر یا نوار سربی یا فویل قرار دارند. برخی از نویسندگان پین های فلزی را برای دقت بهتر ترجیح می دهند. به منظور تثبیت الگو، می توان به بیمار دستور داد که طی فرایند اسکن از چسب پروتز استفاده کند. در این صورت، اگر بیمار در شرایط کاملاً بی دندانی باشد، شش تا هشت نشانگر پرتو- کدر داخل راهنما قرار می گیرند. برای اطمینان از موقعیت صحیح راهنمای رادیوگرافیک داخل دهان بیمار هنگام اسکن، شاخص بایت ساخته می شود.

درک ساختار استخوانی زیربنایی و ساختارهای آناتومیک از جمله پیش نیازها برای طراحی صحیح برای کاشت ایمپلنت های دندانی هستند. به طور کلی، کیفیت داده های CT به ضخامت برش و تأثیر مصنوعات احتمالی بستگی دارد. هرچه ضخامت برش نازک تر و اندازه وکسل کوچکتر باشد، وضوح و دقت اندازه گیری ساختارهای مشخص شده بیشتر می شود. حرکات و مصنوعات فلزی برخی از ترمیم های دندانی ممکن است منجر به تحریف هندسی و نتایج نامعتبر شود.

کاربرد راهنمای جراحی در کاشت ایمپلنت های دندانی

پروتکل اسکن مجدد

برای دیجیتالی شدن راهنمای رادیوگرافیک با وضوح بالا و بدون هیچ قطعه مصنوعی، برخی از نویسندگان یک تکنیک خاص اسکن مجدد را ابداع کرده اند. در این تکنیک، اسکن اول، اسکن بیمار است در حالی که از راهنمای رادیوگرافیک استفاده می کند. اسکن دوم، فقط اسکن راهنمای رادیوگرافیک است. بر اساس نشانگرهای کروی که در هر دو اسکن قابل مشاهده هستند، اسکن ها بر روی یکدیگر انداخته می شوند، و منجر به ایجاد یک مدل سه بعدی از استخوان بیمار، به همراه یک مدل سه بعدی از راهنمای رادیوگرافیک می شود.

تبدیل داده های خام به اطلاعات سه بعدی، توسط نرم افزارهای متعدد موجود، یا فقط با ارسال به سایت اصلی تولید کنندگان نرم افزار خاص انجام می شود. داده های اسکن پرتو مخروطی یا سی تی، که به این ترتیب به دست آمده اند، از سایت رادیولوژی به یک سایت اصلی نزدیک ارسال می شود. سایت اصلی داده های اسکن CT یا پرتو مخروطی را به فایلی تبدیل می کند که حاوی تصاویر اصلاح شده در نمای 3 بعدی آناتومی بیمار است. در نهایت این فایل حاوی تصاویر مقطعی، نماهای پانورامیک، تصاویر محوری و نمایش سه بعدی آناتومی بیمار است.

ترکیبی از یک مدل سه بعدی از استخوان ها و مجموعه داده های رادیولوژیکی سه بعدی، این امکان را برای دندانپزشکان متخصص فراهم می آورد تا مقدار استخوان را ارزیابی کنند. ساختارهای آناتومیکی اصلی مانند اعصاب و عروق خونی و همچنین ریشه های دندانی را می توان با کمک چندین نمای مجدداً تکه تکه شده شناسایی و مشخص کرد. ابزارهای ویژه ای برای برجسته کردن ریشه های دندان ها، اعصاب و دیگر ساختارهای آناتومیکی یا محدودیت ها در دسترس هستند. نرم افزار امکان چرخش تصاویر سه بعدی را فراهم می آورد، تا بتوان طرح درمان را از تمام زوایایی دید که فرایندهای تشخیصی و قرار دادن ایمپلنت ها را ساده می کند. فاصله های سه بعدی به راحتی قابل اندازه گیری هستند و ابزاری برای اندازه گیری مقادیر خاکستری نیز در دسترس است. این حاشیه نویسی های آناتومیکی در نمونه سه بعدی و در نمای مجدداً تکه تکه شده قابل مشاهده است.

ترکیبی از یک مدل سه بعدی استخوان ها، از جمله مجموعه داده های رادیولوژیکی سه بعدی و مدل راهنمای رادیوگرافی سه بعدی، پزشک را قادر می سازد مکان های قرار گیری ایمپلنت های دندانی را بر اساس نیازها و خواسته های آناتومیکی، کاربردی و زیبایی مشخص کنند. برای دستیابی به این هدف، پزشک عملاً ایمپلنت ها را با بهترین طول و قطر قرار می دهد. هر یک از تغییرات در مکان سه بعدی، و نوع، اندازه یا شکل ایمپلنت، می تواند در نمونه سه بعدی یا در نمای مجدداً تکه تکه شده انجام شود. پس از نهایی کردن طرح درمان، الگوی جراحی مربوطه طراحی می شود. به این ترتیب الگوی جراحی ساخته شده شامل تمام اطلاعات طراحی لازم است- که بر اساس مکان، نوع و اندازه ایمپلنت های طراحی شده به صورت سفارشی در می آید.

ساخت یک الگو با کمک کامپیوتر

CAD- CAM یک تکنیک نمونه سازی سریع است که در آن، پس از تولید یک طرح درمانی سه بعدی، برش های نرم افزاری از فایل برای دستگاهی ارسال می شوند که اجزاء را قطعه به قطعه می سازد. دو روش اصلی نمونه سازی سریع عبارتند از:

• افزودنی- که به صورت گسترده استفاده می شود.
• کاهشی- که کم مؤثر است.

دستگاه استریولیتوگرافی از یک دیگ تشکیل شده است، که حاوی رزین پلیمری شده عکس مایع است. معادل فواصل قطعات، یک لیزر که در بالای دیگ نصب شده است، در مقاطع متوالی 1 میلی متری به صورت اتوماتیک پیش می رود، تا الگو را تولید کند. فرآیند پلیمریزاسیون رزین پلیمری عکس به صورت لایه ای رخ می دهد. پس از آن، لایه سطح رزین در تماس لیزر پلیمره می شود، بلافاصله یک جدول مکانیکی 1 میلی متر زیر لایه سطح به پایین حرکت می کند، و لایه رزین از قبل پلیمره شده را با خود حمل می کند. اکنون لیزر لایه بعدی را، روی لایه قبلاً پلیمره شده مدل، پلیمره می کند. در دستگاه استریولیتوگرافی (SLA) تنها 80% از کل پلیمریزاسیون در دیگ تکمیل می شود، در حالی که 20% باقی مانده می تواند در یک واحد معمولی کیورینگ (خشک کننده) با نور ماوراء بنفش تکمیل شود.

الگوی جراحی که به این ترتیب تولید شده، با لوله های استیل ضد زنگ با درجه جراحی، با مهره هایی ارائه می شوند که 5 میلی متر ارتفاع دارند، 2/0 میلی متر عریض تر از استئوتومی (برش استخوان)، و همچنین با انحراف زاویه محدود کننده مته تا 5 درجه است. پنجره باکال به گونه ای ساخته می شود که قدرت باقی ماندن حین جراحی را افزایش دهد. معمولاً سه حفره 2 میلی متری در سطح باکال هر طرف از پروتز مصنوعی ایجاد می شود.

کاربرد راهنمای جراحی در کاشت ایمپلنت های دندانی

مزایای استفاده از راهنمای جراحی

• جایگذاری دقیق تر ایمپلنت های دندانی.
• حفظ ساختارهای آناتومیک.
• دقت هندسی بالای 1/0 میلی متر.
• زمان درمان، زمان جراحی کوتاه تر.
• جراحی کمتر تهاجمی، بدون فلپ و بنابراین احتمال کمتر تورم.
• فشار کمتر پس از جراحی روی دندانپزشک و بیمار.
• شفافیت مواد که امکان دیدن داخل مدل را فراهم می کند.
• برای خلاصه کردن روند ساخت استریولیتوگرافی.
• یک فرایند سی تی اسکن با یک الگوی رادیوگرافیک ساخته شده با استفاده از نشانگر پرتو- کدر در محل انجام می شود.
• داده های به دست آمده از فرایند سی تی اسکن یا برای سایت اصلی یک شرکت نرم افزاری خاص ارسال می شوند یا دندانپزشک می تواند مدل سه بعدی مجازی را از زوایای مختلف با استفاده از نرم افزار برای سفارشی سازی طرح درمان مشاهده کند.
• طرح درمان پیشنهادی نهایی برای SLA ارسال می شود که تصویر را اسکن می کند و الگوی را می سازد.

نتیجه گیری

برای دستیابی به یک نتیجه موفق از طرح درمان نهایی، یک موقعیت حداقل برابر با حداکثر انحراف از محل قرار گیری ایمپلنت ضروری است. این هدف از نظر بالینی، به بهترین وجه با کمک یک راهنمای جراحی به کمک کامپیوتر حاصل شده است. اما در مقایسه با تکنیک معمولی، محدودیت جراحی کاشت ایمپلنت با کمک کامپیوتر، به سرمایه گذاری و تلاش بیشتر نیاز دارد. بر اساس داده های بالینی، برای مواردی که دارای جهت گیری آناتومیک و ارتفاع استخوان کافی هستند، راهنمایی تصویری لازم نیست. طراحی با کمک کامپیوتر و جراحی هدایت شده با تصویر می توانند زمانی انجام شوند که قرار است تعیین محل ایمپلنت به صورت دقیق اجرا شود، و نیز هنگام موقعیت یابی ایمن ایمپلنت ها با استفاده بهینه از استخوان موجود، و هر زمان که یک سی تی اسکن به عنوان ابزار تشخیصی توصیه می شود.