شکستن دندان ها

شکستگی های دندان بر اساس عمق آنها به چند دسته تقسیم می شوند:

• شکستگی هایی که تنها مینای دندان را تحت تأثیر قرار می دهند.
• شکستگی هایی که موجب از بین رفتن پوشش مینای دندان می شوند.
• شکستگی هایی که موجب از بین رفتن پوشش پالپ دندان می شوند.

اگر شکستگی تنها مینای دندان را در بر بگیرد، بیمار متوجه لبه های زبر یا تیز می شود در غیر اینصورت هیچ علامت و نشانه دیگری وجود ندارد. درمان های دندانپزشکی برای صاف و صیقلی کردن لبه ها و بهبود ظاهر انتخابی هستند.

شکستگی و کنده شدن دندان

در صورتی که پوشش عاج دندان از بین رفته باشد، و پالپ دندان دست نخورده باقی مانده باشد، بیمار معمولاً شاهد حساسیت به آب و هوای سرد خواهد بود. درمان شامل یک داروی مسکن خفیف و مراجعه به دندانپزشک است. درمان دندانی شامل ترمیم و احیای دندان با رزین کامپوزیت (پر کردن با مواد سفید) یا، در صورتی که شکستگی گسترده باشد، برای پوشش دادن عاج دندان که بدون پوشش مانده است، روکش دندان نیاز است.

در صورتی که پوشش پالپ دندان از بین رفته باشد (که مشخصه ویژه آن خونریزی از دندان است)، یا دندان لق باشد، مراجعه فوری و اورژانسی به دندانپزشک ضروری است. درمان دندانپزشکی معمولاً شامل درمان ریشه (عصب کشی) می شود.

شکستگی ریشه دندان و تیغه آلوئولار قابل مشاهده نیستند، اما ممکن است یک (یا چند دندان) لق باشند. علاوه بر این، مراجعه فوری به دندانپزشک به منظور تثبیت دندان با باندینگ یا سیم کمانی ارتودنسی، یا خط پلی اتیلن روی چند دندان کنار یکدیگر باید خیلی فوری انجام شود.

شکستگی و کنده شدن دندان

کنده شدن دندان

دندان های شیری که از حفره خارج شده اند دوباره در جای خود کاشته نمی شوند، زیرا آنها عموماً دچار نکروز می شوند و از دست خواهند رفت. بعلاوه، ممکن است انکیلوز شوند (با استخوان فک جوش بخورند)، به همین دلیل بیرون نیایند، در نتیجه در رشد و بیرون آمدن دندان های دائمی که قرار است جایگزین آنها شوند اختلال بوجود بیاورند.

در صورتی که دندان های دائمی از حفره خارج شوند، بیمار باید آن را با هر چه سریعتر آن را داخل حفره خود قرار دهد (در حالی که برای حمل کردن باید آن را تنها از قسمت تاج دندان گرفت) و برای تثبیت آن در پی مراقبت دندانپزشکی بود. در صورتی که انجام این کار ممکن نباشد، باید دندان را داخل محلول آب و نمک یا شیر غوطه ور کرد، یا آن را داخل یک دستمال مرطوب نگه داشت و آن را برای کاشت و تثبیت نزد دندانپزشک آورد. در صورتی که این مواد در دسترس نیستند و بیمار هشیار نیست، و خطر فرو رفتن دندان داخل مجرای تنفسی بیمار را تهدید نمی کند، در طول مسیر مراجعه به دندانپزشک، بیمار می تواند دندان را داخل دهان خود نگه دارد. در صورت کثیف بودن دندان، می توان آن را حداکثر به مدت 10 ثانیه به آرامی زیر آب سرد شستشو داد اما نباید سطح آن را سایید، زیرا عمل ساییدن دندان می تواند موجب از بین رفتن الیاف پریودنتال لیگامان شود، که به اتصال دندان در جای خود کمک می کند.

بیماری که دندان او ار حفره خارج شده است، باید به مدت چندین روز آنتی بیوتیک مصرف کند. تتراسایکلین مؤثرترین دارو است؛ با این حال، در صورتی که بیمار 8 سال یا کمتر داشته باشد، وقتی این امکان وجود داشته باشد که دندان لک شود، باید به فکر استفاده از یک آنتی بیوتیک دیگر (از جمله پنی سیلین 500 میلی گرم خوراکی هر 6 ساعت یک عدد) بود. علاوه بر این، در صورتی که با آلودگی در تماس بود، ایمنی بدن در برابر بیماری کزاز نیز باید مورد بررسی قرار بگیرد. اگر دندان کنده شده پیدا نشود، ممکن است داخل مجرای تنفسی فرو رفته باشد، داخل بافت نرم فرو رفته باشد، یا بلعیده شده باشد. ممکن است تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس لازم باید تا از فرو نرفتن آن داخل مجرای تنفسی مطمئن شد، اما دندان بلعیده شده هیچ خطری ندارد.

دندانی که تنها تا اندازه ای از حفره خارج شده باشد، و به سرعت مجدداً در جای خود قرار می گیرد و ثابت می شود، برای همیشه حفظ می شود. دندانی که به طور کامل از حفره خارج شده باشد، در صورتی که ظرف مدت 30 دقیقه تا یک ساعت با کمترین تماس دست با آن مجدداً داخل حفره خود قرار بگیرد، ممکن است بتواند برای همیشه حفظ شود. خارج شدن نسبی و یا کامل دندان از حفره معمولاً تقریباً مستلزم انجام درمان ریشه (عصب کشی) است، زیرا بافت پالپ از بین می رود. وقتی کاشت دندان با تأخیر انجام می شود، نرخ حفظ دندان در دراز مدت نیز افت پیدا می کند، و در نهایت جذب یا تحلیل ریشه دندان اتفاق می افتد. با این حال، بیمار می تواند به مدت چند سال به استفاده از دندان ادامه دهد.

نکات کلیدی

• شکستگی دندانی که موجب از بین رفتن پوشش عاج دندان شود اما به پوشش پالپ آسیبی وارد نشود، با پر کردن دندان، یا گاهی اوقات، با روکش دندان قابل درمان است.
• شکستگی دندانی که موجب از بین رفتن پوشش پالپ دندان شود، به احتمال زیاد به درمان ریشه (عصب کشی) نیاز خواهد داشت.
• دندان شیری که از حفره خود خارج شود مجدداً کاشته نمی شود.
• دندان دائمی که از حفره خارج شده است به آرامیبه مدت 10 ثانیه یا کمتر، شستشو داده می شود و تا زمان رسیدن بیمار به دندانپزشکی، دندان داخل محلول آب و نمک، شیر، دستمال مرطوب، یا دهان بیمار قرار داده می شود تا در آنجا در صورت امکان، به سرعت داخل حفره قرار داده شود.
• دندان هایی که از حفره خارج شده اند اگر به سرعت مجدداً کاشته شوند، حفظ می شوند اما در نهایت ممکن است درمان ریشه نیاز داشته باشند.