ایمپلنت های دندانی چندین دهه به عنوان جایگزین های با ظاهر طبیعی و دائمی برای دنچرها و بریج ها استفاده شده اند. بسیاری از بیماران تمایل دارند جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی را انجام دهند اما قبل از آن دوست دارند ابتدا اطلاعات بیشتری راجع به آنها، اجزاء تشکیل دهنده آنها، و موادی که برای ساخت آنها استفاده می شود کسب کنند تا با همکاری بیشتر خود با جراح، میزان موفقیت کاشت ایمپلنت را افزایش دهند. اگر به این فکر می کنید که ایمپلنت های دندانی از چه اجزایی تشکیل شده اند، در این مقاله پاسخ خود را دریافت خواهید کرد.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندانی از سه جزء اصلی تشکیل شده اند.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

فیکسچر ایمپلنت

خود بدنه ایمپلنت- که تحت عنوان فیکسچر شناخته می شود- ساختار پیچ- مانند کوچکی است که زیر بافت لثه و داخل استخوان فک قرار می گیرد. پس از آنکه جراح با دریل دندانپزشکی حفره کوچکی داخل استخوان فک و در محل ریشه های دندان از دست رفته ایجاد می کند، فیکسچر داخل استخوان قرار داده می شود تا به عنوان ریشه های دندان ها عمل کند. طی روند بهبود، طی فرایندی به نام اسئواینتگریشن osseointegration، فیکسچر با استخوان فک جوش می خورد که اجازه می دهد ایمپلنت برای همیشه داخل دهان باقی بماند.

فیکسچر ایمپلنت اساساً از تیتانیوم ساخته می شود، فلزی که به خاطر پذیرش بالای آن توسط بدن شناخته شده است. استفاده از مواد درست و مناسب برای ساخت فیکسچر، احتمال اسئواینتگریشن موفقیت آمیز، بدون خطر تحلیل و خوردگی، را افزایش می دهد.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

اباتمنت

از آنجا که خود فیکسچر کاملاً زیر خط لثه قرار می گیرد، یک تکه اضافی باید به آن متصل شود تا دندان مصنوعی (روکش ایمپلنت) را روی خود نگه دارد. این تکه متصل کننده (کانکتور)- که اباتمنت نامیده می شود- پیچ کوتاه و پهنی است که از داخل یا درست از بالای خط لثه ها بالا می آید تا از تکه ای که جایگزین تاج دندان می شود حمایت کند.

اباتمنت می تواند از فلز یا مواد همرنگ دندان ها ساخته شود و می تواند از فیکسچر جدا باشد یا یک تکه واحد و یکپارچه باشد. اباتمنت مجزا عموماً تا بعد از فرایند اسئواینتگریشن متصل نمی شود تا فیکسچر زمان کافی برای بهبود پیدا کردن و ثابت شدن داشته باشد. با این حال، برخی دندانپزشک ها تصمیم می گیرند فیکسچر، اباتمنت و دندان مصنوعی موقت را در یک زمان کار بگذارند.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

روکش دندانی ایمپلنت

دندان مصنوعی یا روکش، قسمتی از ایمپلنت دندانی است که ظاهر و عملکرد آن شبیه دندان های واقعی است. این تکه می تواند از مواد مختلفی ساخته شود، از جمله پرسلاین و سرامیک، و می تواند یا روی اباتمنت پیچ شود، یا با چسب به آن متصل شود. هر تکه از ایمپلنت های دندانی به گونه ای طراحی شده اند که بیشترین مقاومت و دوام را داشته باشد، تا اگر از آنها درست مراقبت کنید، به شما اجازه دهد یک عمر از نتایج آن لذت ببرید.

از آنجا که دندان های مصنوعی و فیکسچر عملکردی مانند یک دندان و ریشه های دندان طبیعی دارند، بدون آنکه نیاز باشد دندان مصنوعی خود را از دهان خارج کنید، می توانید غذا بخورید، حرف بزنید، و کارهای معمولی که برای رعایت بهداشت دهان انجام می دادید را از سر بگیرید. بسیاری پزشکان ایمپلنت های دندانی را بیشتر می پسندند زیرا دائمی هستند و اجزاء آنها راحت تر هستند.

بهترین مواد برای ساخت اجزاء ایمپلنت های دندانی

طی چند دهه اخیر که ایمپلنت های دندانی به عنوان راهی مطمئن برای احیاء دندان های از دست رفته مورد استفاده قرار گرفته اند، موادی که برای ساخت آنها مورد استفاده قرار می گرفته اند نیز به صورت گسترده مورد بررسی و تحقیق قرار گرفته و مشخص شده است که چگونه ویژگی های فیزیکی و شیمیایی اجزاء ایمپلنت می توانند روی نتایج بالینی درمان تأثیر بگذارند.

این ویژگی ها شامل ترکیباتی هستند که برای سطوح ایمپلنت و نیز ساختار میکروی آنها استفاده می شوند. به صورت ایده آل موادی که برای ساخت ایمپلنت ها مورد استفاده قرار می گیرند باید سازگار با بدن انسان باشند و در برابر ساییدگی و شکست مقاوم باشند. ایمپلنت ها می توانند از تیتانیوم یا زیرکونیا ساخته شوند. آنها باید از سختی و استحکام کافی برخوردار باشند و طراحی ایمپلنت باید با ویژگی های فیزیکی آن سازگار باشد.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

تیتانیوم و آلیاژهای تیتانیوم

تیتانیوم اغلب به عنوان “استاندارد طلایی” برای ساخت ایمپلنت های دندانی تلقی می شود و می تواند خالص یا آلیاژ باشد. تیتانیوم های اقتصادی خالص معمولاً رگه هایی از عناصر مختلف مانند آهن، نیتروژن، اکسیژن، و کربن را دارا هستند که ویژگی های مکانیکی آنها را ارتقاء می دهند. آلیاژهای تیتانیوم با عناصری ترکیب شده اند از جمله آلومینیوم و وانادیوم. رایج ترین آلیاژ تیتانیوم حاوی 6% آلومینیوم و 4% وانادیوم است، و حرارت داده می شود تا استحکام آن ارتقاء داده شود، و در نتیجه به ماده ای با تراکم اندک تبدیل شود که در برابر ساییدگی و فشار مقاوم است.

در مورد حساسیت تیتانیوم نگرانی هایی وجود داشته است، که احتمالاً با خوردگی و ساییدگی سطح ایمپلنت ها همراه بوده است اما در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده است، مشخص شده است این مشکلات بیشتر به ایمپلنت های ارتوپدی مرتبط بوده اند. شواهد اندکی وجود دارند که نشان دهنده حساسیت به تیتانیوم باشند، هر چند برخی افراد ممکن است به یکی از فلزات دیگر موجود در آلیاژ حسایت داشته باشند.

بعلاوه، برخی افراد ترجیح می دهند هیچ نوع فلزی در بدن خود نداشته باشند. با توجه به واکنش ها، این احتمال وجود دارد که تیتانیوم موجب بروز حساسیت بیش از حد در برخی بیماران شود و این می تواند در شکست ایمپلنت های دندانی نقش حیاتی داشته باشد. شکست ایمپلنت های تیتانیومی در نتیجه شکسته شدن ایمپلنت، بسیار نادر است و علل احتمالی آن عبارتند از طرح ایمپلنت، نقص تولید، یا عدم تناسب ایمپلنت با ساختار استخوان موجود.

اجزاء ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های زیرکونیا

زیرکونیا ماده ای است که می تواند به خوبی تیتانیوم با استخوان پیوند بخورد و با استفاده از آن نیاز نیست بیمار نگران آلرژی یا حساسیت به فلز باشد. از جمله فواید انتخاب زیرکونیا برای ساخت ایمپلنت های دندانی عدم وجود خطر خوردگی و پوسیدگی آن است و با استفاده از آن احتمال دیده شدن ایمپلنت از روی لثه یا تحلیل لثه و بدون پوشش ماندن آن وجود نخواهد داشت. بعلاوه، زیرکونیا ناقل گرما نیست، اما هنوز کاملاً مشخص نشده است که آیا فرد واقعاً بتواند انتقال گرما از طریق ایمپلنت های تیتانیومی را احساس کند یا خیر. زیرکونیا مدت نسبتاً کوتاهی است که استفاده شده است، بنابراین، احتمال با دوام بودن آن هنوز ثابت نشده است و اطلاعات زیادی راجع به نحوه اسئواینتگریشن آن در دسترس نیست.

ایمپلنت های زیرکونیا به صورت یک تکه ساخته می شوند و پست و اباتمنت آن همراه یکدیگر هستند و امکان بروز مشکل آن بسیار پایین است. روند بهبود آنها می تواند پیچیده تر باشد زیرا نمی توان ایمپلنت را زیر بافت لثه کاشت و هر گونه جابجایی می تواند مانع اسئواینتگریشن شود. ایمپلنت باید با جراحی در محل درست و با زاویه مناسب کاشته شود، اما حجم استخوان نقش حیاتی دارد. اغلب در جاهایی که حجم استخوان کمتر از حد قابل قبول است، می توان از ایمپلنت های تیتانیومی استفاده کرد و همزمان پیوند استخوان انجام داد، فرایندی که خطر انجام آن با ایمپلنت های زیرکونیا بیشتر خواهد بود. ایمپلنت های زیرکونیا قطر کمتری دارند، و نمی توانند انتخاب بهتری برای بیمارانی باشند که کارهای سنگین انجام می دهند، زیرا احتمال شکستن آنها بالا است.

معروف ترین اجزاء ایمپلنت های دندانی از تیتانیوم یا آلیاژ تیتانیوم ساخته می شوند، و در سراسر دنیا افراد بسیاری هستند که ایمپلنت های تیتانیومی خود را سالهاست که دارند. اما همانطور که گفته شد برخی افراد به فلز آلرژی دارند و احتمال کاشت موفق این نوع ایمپلنت ها در آنها بسیار پایین خواهد بود. برای این بیماران تغییر موقعیت ایمپلنت، و استفاده از زیرکونیا در وضعیت های بالینی مناسب، می توانند راهکارهای مناسبی باشند.