این یک پرسش کاملاً معمول است: آیا درمان ریشه درد دارد؟ پاسخ خیر است. درمان ریشه یا همین عصب کشی، شباهت زیادی به پر کردن دندان دارد. اکثر افراد تنها با استفاده از یک بی حس کننده موضعی برای بی حس کردن منطقه اطراف دندان، کاملاً خوب هستند.

با این حال، اندودنتیست ها و دندانپزشکان می دانند که برخی افراد برای انجام درمان ریشه بسیار عصبی و نگران هستند، رفلاکس حلقی یا رفلاکس گگ (اسپاسم حنجره یا واکنش غیر عادی دفاعی انقباضی در انتهای دهان که با تحریک یا لمس انتهای زبان، سقف دهان، اطراف لوزه ها یا زبان کوچک، یا در اثر محرک های غیر لمسی موجب ایجاد حالت تهوع می شود) زیادی دارند یا یک ترس واقعی از رفتن نزد دندانپزشک دارند. به همین دلیل برخی متخصصان درمان ریشه با همکاری یک متخصص بیهوشی مجرب اقدام به خواب و بیداری بدون درد و بدون هیچ خاطره ای از فرایند می کنند.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

انواع آرام بخش های موجود برای فرایندهای دندانپزشکی

آرام بخش های جزئی کمترین میزان آرامبخش هستند. آنها شامل آرام بخش های خفیف، داروهای والیوم- مانند یا اکسید نیتروز (گاز خنده). استفاده از این نوع آرام بخش ها هیچ آموزش اضافی برای دندانپزشک نیاز ندارد. وقتی فرایند به اتمام می رسد، می توانید مطب را بدون کوچکترین تأثیر باقی مانده ای ترک کنید.

آرام بخش های متوسط که تحت عنوان “آرام بخش دندانپزشکی” نامیده می شوند. آنها اجازه می دهند بیمار به سادگی به پرسش ها پاسخ دهد، بیمار به خواب نمی رود.

آرام بخش های عمیق، یا “دندانپزشکی تحت بیهوشی کامل”، تحت عنوان “دندانپزشکی در خواب” (غیر هشیار) به آن اشاره می شود. با استفاده از این روش، هیچ چیزی از فرایند در ذهن نمی ماند. دندانپزشکانی که این روش را ارائه می دهند، باید دو سال در زمینه بیهوشی دندانپزشکی دوره دیده باشند.

آیا در طول درمان ریشه می توان از بیهوشی کامل استفاده کرد؟

پاسخ مثبت است: شما می توانید تحت درمان ریشه قرار بگیرید در حالی که در خواب هستید. دو نوع بی حس کننده هستند که کمک می کنند افراد در طول فرایند درمان ریشه احساس راحتی داشته باشند. در طول بی حسی هشیار، بیمار بیدار باقی می ماند. در طول بی حسی غیر هشیار، بیمار به خواب می رود. وقتی برای نخستین مرتبه به اندودنتیست مراجعه می کنید وی با شما در مورد نوع بی حس کننده ای که برای شرایط ویژه شما مناسب است گفتگو خواهد کرد.

بسیاری از افراد با بی حس کننده های موضعی که در طول فرایند آنها هشیار هستند را ترجیح می دهند. برای این نوع بی حسی، ارتودنتیست منطقه اطراف دندان را با نواکائین یا بی حس کننده های موضعی بی حس می کند. بیمار هشیار باقی می ماند و قادر است به دستورات عمل کند. در برخی موارد، ممکن است اندودنتیست نوعی آرامبخش مانند والیوم برای بیمار تجویز کند تا بیمار احساس آرامش داشته باشد. علاوه بر این ممکن است از یک متخصص بیهوشی مجرب کمک گرفته شود تا با استفاده از آرامبخش های تزریقی بتوان به بیمار کمک کرد احساس راحتی داشته باشد. مقدار بی خطری از آرام بخش ها از طریق وریدی برای بیمار تزریق می شود. اگر تنها یک دوز اندک بی حس کننده تزریق شود، بیمار بیدار باقی می ماند. اما اگر دوز سنگین تری از بی حس کننده ها برای انجام فرایند درمان ریشه تزریق شود، بیمار به خواب خواهد رفت.

چه افرادی گزینه خوبی برای به خواب رفتن در طول درمان ریشه هستند؟

افرادی که ترجیح می دهند در طول فرایند درمان ریشه به خواب بروند، افرادی هستند که نمی خواهند هیچ چیزی از فرایند در ذهن آنها باقی بماند. یک اندودنتیست مجرب با سال ها تجربه می داند باید چه نوع بی حسی را برای این بیماران انتخاب کند بنابراین مقداری بی حس کننده را از طریق ورید به بیمار تزریق خواهد کرد تا اطمینان حاصل نماید که بیمار ایمن باقی خواهد ماند و به راحتی در طول فرایند بیهوش خواهد بود.

افرادی که می خواهند در طول فرایند درمان ریشه خواب باشند عبارتند از:

• افرادی که از دندانپزشک می ترسند.
• افرادی که از صداها و بوهای مطب دندانپزشکی تنفر دارند.
• افرادی که رفلکس گگ شدید دارند.
• افرادی که در باز نگه داشتن دهان خود مشکل دارند.
• افرادی که نیازهای خاص دارند.
• افرادی که دچار زوال عقل شده اند، از جمله مبتلایان به آلزایمر.
• افرادی که با نواکائین یا بی حس کننده های موضعی بی حس نمی شوند.
• افرادی که دندان های حساسی دارند.
• افرادی که می خواهند در طول یک حلسه چندین فرایند دندانپزشکی انجام دهند.

اندودنتیست ها می توانند با دندانپزشک عمومی بیمار همکاری کنند تا بتوان چندین فرایند را در طول یک جلسه تکمیل کرد در حالی که بیمار بیهوش شده است. دندانپزشک عمومی دندان درمان شده را روکش خواهد کرد یا دیگر اقدامات ترمیمی را روی دندان انجام خواهد داد در حالی که بیمار خواب است.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

مزایای انجام درمان ریشه با بیهوشی کامل کدامند؟

مزایای متعددی برای انجام درمان ریشه با بیهوشی کامل وجود دارد. اگر قبلاً برای انجام یک فرایند جراحی در بیمارستان برای شما از بیهوشی کامل استفاده شده است، پس اکنون از مزایا آن اطلاع دارید. شما در طول فرایند خواب هستید و بدون هیچ خاطره ای از آن بیدار می شوید.

بیمارانی که انتخاب می کنند با بیهوشی کامل درمان ریشه آنها انجام شود، در طول فرایند هیچ چیز احساس نخواهند کرد، بعلاوه، آنها اندودنتیست و تیم درمان و حرف زدن آنها و صدای تجهیزات دندانپزشکی را به خاطر نخواهند آورد. آنها متوجه گذر زمان نخواهند شد. به سادگی وقتی داروی بی حس کننده برای آنها تزریق می شود به خواب می روند و وقتی فرایند تکمیل می شود بیدار می شوند. شما می توانید به اندودنتیست مجرب خود اعتماد کنید که مراقب سطح بیهوشی شما است تا اطمینان حاصل نماید که بالاترین سطح امنیت و راحتی برای بیمار فراهم شود.

مزیت دیگری که انجام درمان ریشه در بیهوشی دارد این است که می توان از دندانپزشک عمومی خواست روکش دائمی دندان شما را کار بگذارد یا هر گونه اقدام ترمیمی دیگری را در حالی که شما بیهوش هستید برای شما انجام دهد. این یک مزیت بزرگ برای افرادی است که فوبیای دندانپزشکی دارند.

روش های مختلف اعمال بی حس کننده ها در دندانپزشکی

روش های مختلف بی حس کردن فراهم هستند. روشی که برای یا توسط یک بیمار برای بی حس کردن انتخاب می شود به ماهیت فرایند جراحی بستگی دارد و نیز میزان ترس بیمار. در جدول زیر انتخاب های مختلف بی حس کننده ها، توصیفی از تکنیک بی حسی، و نکات معمول برای آن تکنیک نمایش داده شده اند.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

ملاحظاتی برای اطمینان از بیهوشی کامل در حین مراقبت اندودانتیک

گرچه در تحقیقات گذشته تأکید روی استفاده از ابزارهای خوب و تکنیک های خوب مسدود سازی کانال های ریشه است، اما نمی توانیم فراموش کنیم که جنبه های اساسی ارائه مراقبت الزام اخلاقی ما در بدون درد بودن آن است. این هدف باید به گونه ای دنبال شود که هیچ آسیبی به بیمار وارد نشود.

درمان ریشه در یک پالپ زنده مستلزم استفاده از مقدار زیادی بی حس کننده موضعی است. در طول پالپکتومی، بواسطه دستکاری مستقیم نرون های حسی داخل پالپ، اگر بی حسی به اندازه کافی نباشد، این فرایند می تواند درد شدید و ناگهانی ایجاد کند. درمان ریشه در دندان های ملتهبی که برگشت ناپذیر هستند، حتی مستلزم استفاده از سطوح بالاتر بی حس کننده ها است و بیشتر مستعد مواجه شدن با شکست است. با این حال، باوری که برخی متخصصان دارند این است که مقادیر خفیف درد در برخی دندان ها در طول فرایند درمان ریشه ممکن است، که بر اساس دو فرضیه اساسی است.

نخست اینکه بی حسی موضعی کامل همه دندان ها، به خاطر عوامل موضعی و سیستمیک مختلف، همیشه ممکن نیست، از جمله pH پایین، وجود التهاب، اضطراب بیمار، و غیره. دومی محصول جانبی اولی است؛ نتیجه می شود که اگر همه دندان ها نتوانند بدون درد درمان شوند، پس مقداری درد اجتناب ناپذیر است. متأسفانه، هر دوی این فرضیات اشتباه هستند و منجر به تجربه های دردناکی برای بیماران شده اند که داستان های وحشتناک پس از جراحی ریشه دندان خود را برای دوستان و خانواده بازگو می کنند، و اینطور است که این شایعه روی زبان ها می افتد که فرایند درمان ریشه دردناک و ترسناک است.

برخی عوامل دیگر هستند که روی موفقیت یا شکست بی حس کننده ها اثر می گذارند، که عبارتند از ناهنجاری های آناتومیک، التهاب، pH پایین محل تزریق، و عوامل فیزیولوژیکال مانند ترس و اضطراب. روی هم رفته، عوامل متعددی در مورد علل شکست بی حسی نظریه پردازی شده اند. با این حال، یک چیز واضح است. گرچه نتایج برخی مطالعات نشان می دهند نرخ شکست بی حس کننده ها در دندان هایی که پالپ ملتهب دارند تا 80% است، اما متخصصان درمان ریشه نباید اینطور نتیجه گیری کنند که این دندان ها نمی توانند بی حس شوند. در اکثر مطالعات نرخ شکست با تست دندان ها پس از یک مرتبه بی حس کردن اندازه گیری شده است. بی حس کننده های اضافی، با تغییراتی در تکنیک یا ابزارهای جانبی بی حس کننده، اغلب می توانند چنین دندان هایی را بی حس کنند.

شکست واقعی بی حسی (اولیه، ثانویه، و اشکال جانبی بی حسی که با مهارت تمام اعمال شده اند و موفق به بی حس کردن پالپ نمی شوند) به ندرت اتفاق می افتد. به این معنا که، شکست بی حسی اولیه در یک دندان که نیاز به درمان ریشه دارد ممکن می باشد، اما استفاده از چنین اتفاقاتی به عنوان یک بهانه برای پیشروی در فرایند درمان بدون بی حس سازی مناسب نامعقول است. علیرغم شکست اولیه، با تزریق صبورانه و با مهارت داروی بی حس کننده و دانستن علت اصلی شکست، بی حسی کافی می تواند حاصل شود. برخی عواملی که منجر به شکست بی حسی می شوند در زیر مورد بحث قرار می گیرند، و راهکارهایی برای فائق آمدن بر آنها ارائه می شود.

عوامل آناتومیک

هدف از بی حسی موضعی برای فرایند درمان ریشه بی حس کردن نورون های پالپ و منطقه پری آپیکال است. این هدف با تزریق بی حس کننده موضعی در اپکس ریشه بهتر بدست می آید. با این حال، استخوان کورتیکال بدنه مندیبل ضرورتاً می تواند نفوذ داروی بی حس کننده در اپکس ریشه را مسدود کند. به طور کلی، استخوان کورتیکال ماگزیلا نازک تر است و انتشار ماده بی حسی از طریق این استخوان راحت تر قابل انجام است. به همین دلیل، نفوذ در ماگزیلا نرخ موفقیت را نسبت به مندیبل بالاتر می برد، زیرا پلت کورتیکالی که ریشه را پوشش می دهد ضخیم تر است. در مندیبل، بی حسی بلوک به عنوان یک راهکار قابل پیش بینی توصیه می شود، اما مستلزم داشتن درک بهتری از آناتومی عمیق فک است و به تکنیک حساس تر است، و توضیح می دهد که چرا شکست بی حسی در مندیبل شایع تر است.

در هر دو فک، وقتی پس از اولین تزریق بی حسی با شکست مواجه می شود، بی حس کننده بعدی نباید در همان محل تزریق شود. نشان داده شده است که بروز انسداد سیگنال درد با بی حس کننده بیشتر قابل پیش بینی است وقتی سطح آکسون بیشتری با همان حجم ماده بیهوشی در تماس باشند. این ناشی از تأثیر فزاینده کاهش تدریجی سرعت هدایت در آن طول است. شکست یک بلوک بی حس کننده باید با تزریق در محل دیگری (از جمله پروکسیمال یا دیستال) دنبال شود تا اجازه دهد تأثیر فزاینده داروی بی حس کننده سیگنال های احتمالی درد را به صورت مؤثرتری مسدود کند.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

ماگزیلا (فک بالا)

در ماگزیلا، جایی که نفوذ داروی بی حس کننده به نرخ موفقیت بالایی دست می یابد، شکست ها عموماً در دندان هایی رخ می دهند که ریشه های آنها انحنای پالاتال شدید دارند، از جمله پرمولر اول ماگزیلا و ریشه پالاتال مولرهای ماگزیلا، جایی که ریشه به طور میانگین 69/10 میلی متر پلت لینگوال به پلت باکال است. به منظور بی حسی مؤثر ریشه های پالاتال دندان های مولر، علاوه بر یک کارتریج نفوذ باکال، یک بلوک عصبی خلفی فوقانی آلوئولار (PSA) ضروری است. تزریق چند قطره داروی بی حس کننده به صورت پالاتال برای پیشگیری از ناراحتی ناشی از گیره رابر دم که با بافت پالاتال برخورد می کند، نیز توصیه می شود. برای دندان های پرمولر اول فک بالا، نفوذ باکال باید با نفوذ پالاتال برای ریشه پالاتال همراه باشد. دندان های قدامی فک بالا که ریشه هایی دارند که به کف حفره بینی می رسند، یا دندان های لترالی که انحنایی دارند که از قسمت پالاتال بیسار بلند است، نیاز به بلاک پالاتال دارند مانند بلاک عصبی (AMSA)، یا اشکال کمکی بی حسی مانند تزریق به الیاف پریودنتال لیگامان یا بی حسی داخل استخوان. برای دیگر دندان های فک بالا، تنها یک کارتریج بی حس کننده به شکل نفوذ، تنها چیزی است که نیاز است.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

مندیبل (فک پایین)

بی حسی موضعی در مندیبل در درجه اول به این دلیل با شکست مواجه می شود که نوک سوزن به اندازه کافی به تنه اصلی عصب تحتانی آلوئول (IAN) نزدیک نمی شود. درک ضعیف از آناتومی فضای گونه و فکی صورت، در کنار مشکلات دیگری که برای مندیبل بوجود می آید (از جمله انحراف سوزن و تفاوت های آناتومیکال)، عامل 10% تا 15% از شکست های بلوک های مرسوم هستند. دستیابی به تماس استخوانی با زبانه در طول بلوک های مرسوم مندیبل برای موفقیت آمیز بودن حیاتی است. قرار گیری سوزن خیلی رو به جلو می تواند باعث شود تماس استخوانی با منطقه اشتباهی ایجاد شود و منجر به شکست داروی بی حسی شود. اگر بلوک اول با شکست مواجه شد، بلوک بعدی باید جایی بالاتر و عقب تر از بلوک اول تزریق شود.

به جای آن، برای دورهای بعد بی حسی، باید دیگر تکنیک های بلوک انجام شوند. به عنوان یک قانون کلی، دندان های پیشین فک پایین با نفوذ موضعی به صورت قابل پیش بینی بی حس نمی شوند. این دندان ها نیاز به بلوک مندیبل دارند. تکنیک بی حس کمکی، از جمله بی حسی داخل استخوان، نیز برای چنین دندان هایی مؤثر هستند.

عوامل التهابی

التهاب و آبسه در دندانی که قرار است درمان شود و منطقه اطراف آن به صورت موضعی عمل می کند تا گردش خون را در آن منطقه افزایش دهد و بی حس کننده موضعی رقیق شود. برخی پروستاگلاندین هایی که محصول جانبی فرایند التهابی هستند، انتهای عصب را حساس می کنند و آستانه تحریک را کاهش می دهند.

تغییرات التهابی به راحتی موجب رقیق شدن ماده بی حس کننده می شوند و آن را راحت تر از منطقه ای به منطقه دیگر جابجا می کنند و باعث شکست احتمالی بی حس کننده موضعی می شوند. اعمال بی حس کننده های موضعی تزریقی درون محل التهاب یا آبسه نیز مجاز نیست. آبسه نه تنها می تواند در نتیجه تزریق منتشر شود، بلکه رقیق خواهد شد و ماده بی حس کننده سریع تر منتقل خواهد شد و از تأثیر آن می کاهد. بهتر است برای محل های التهاب و عفونت از بلوک ها استفاده شود تا عصب نزدیک منطقه عفونت بتواند بی حس شود. برای ماگزیلا (فک بالا)، تکنیک PSA ترجیح داده می شود. بی حسی داخل استخوان در قسمت دیستال محل عفونت نیز در چنین شرایطی مفید است.

عوامل pH

برای آنکه مولکول های بی حس کننده موضعی به خوبی عمل کنند باید از غشاء آکسون عبور کنند و انتهای سیتوپلاسمی کانال های سدیم در سلول های عصبی را مسدود کنند. وجود یک فضای اسیدی تر که مشخصه التهاب و عفونت است باعث افزایش غلظت فرم یونی ماده بی حس کننده می شود، که پس از آن دیگر قادر به عبور از غشاء آکسون نیست. این موجب کاهش اثر بخشی مولکول های بی حس کننده داخل سیتوپلاسم آکسون می شود، جایی که برای بی حسی مناسب عمل آن نیاز است. pH منطقه ای که آبسه کرده است و به شدت ملتهب شده است فوق العاده اسیدی است و به سطح pH حداکثر 4.1 می رسد. در چنین موقعیت هایی محلول های بی حس کننده با pKa پایین تر ممکن است مؤثرتر واقع شوند. مانند مواردی که در آنها التهاب وجود دارد، در چنین دندان های، به جای تزریق، بلوک های منطقه ای روش ترجیحی بی حسی موضعی هستند.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

عوامل روانشناختی

شکست بی حس کننده های موضعی بیشتر در بیمارانی شایع است که استرس و اضطراب زیادی دارند. سطوح بالای استرس و اضطراب می توانند به صورت بالقوه آستانه درد را پایین بیاورند و باعث بی اثر شدن بی حس کننده موضعی شوند. مهم است که پزشک روی آرامش بیمار متمرکز شود و این کار را با گوش دادن فعال، صمیمیت، همدلی و مراقبت در کنار تخت بیمار انجام دهد. در مواردی که تجربیات دندانپزشکی بیمار در گذشته موجب ایجاد فوبیا شده اند، پیشگیری دارویی همراه با بی حس کننده های موضعی بسیار مفید است. در بیمارانی که فوق العاده مضطرب هستند، استفاده از اکسید نیتروز یا یک داوری آرام بخش خوراکی توصیه می شود. اگر این بیماران به سطح اولیه اضطراب نسبت به درمان برسند، شکست بی حس کننده های موضعی کمتر اتفاق می افتد.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

اشکال کمکی بی حس کننده ها

امروزه، پیشرفت های تکنولوژیکی ما را قارد می سازند تا بتوان به صورت قابل پیش بینی و مؤثری بی حس کننده های داخل استخوانی در فک بالا و پایین بیمارانی اعمال کرد که نمی توان آنها را با روش های مرسوم بی حس کرد. ابزارهای دستی که استخوان قشر مغز را سوراخ می کنند و بی حس کننده موضعی را به استخوان مدولار می رسانند مشکل پخش شدن بی حس کننده را از طریق صفحه قشر غیر قابل نفوذ استخوان حل کرده اند. چنین تکنیک هایی عملاً بروز درد در طول درمان ریشه در دندان هایی را از بین برده اند که شکست بی حس کننده های موضعی مرسوم در آنها قابل پیش بینی است. برخی سیستم ها در دسترس هستند، و هنوز سیستم های بیشتری در حال ابداع هستند. هدف ساده سازی و تسهیل سازی اعمال بی حس کننده های موضعی نزدیک پری اپکس به یک روش بی خطر و مؤثر است.

با این حال، فرایندهای بی حسی داخل استخوان تهاجمی هستند و در صورت عدم موفقیت بی حسی معمولی، باید به عنوان شکل کمکی بی حسی استفاده شوند. داروی های بی حس کننده معمولی، که به صورت ماهرانه انجام می شوند، قارد هستند در اکثر دندان ها بی حسی عمیق را ایجاد کنند. در صورت مواجه شدن بلوک های بی حس کننده مرسوم با شکست، تزریق داخل الیاف لیگامان پریودنتال را می توان انجام داد. در صورتی که تزریق داخل الیاف لیگامان پریودنتال نیز در ایجاد بی حسی کافی با شکست مواجه شود، قبل از اقدام به تزریق های داخل پالپ، باید ابتدا تزریق بی حسی داخل استخوان انجام شود. به عنوان یک قانون، تزریق بی حس کننده داخل پالپ برای بیمار فوق العاده آسیب رسان است و در صورت امکان باید از آن پرهیز شود. ابتدا باید تزریق بی حس کننده داخل استخوان امتحان شود.

تست کردن قبل از درمان

کاری که متخصصان می توانند برای ارائه درمانی انسانی تر به بیماران خود انجام دهند این است که قبل از ایجاد حفره دسترسی، دندان های آنها را با دستگاه تست سرما یا دستگاه تست الکتریکی پالپ بررسی کنند. اگر یک دندان پس از اعمال داروی بی حسی و رسیدن آن به حداکثر اثر، به محرک گرما یا تست الکتریکی پالپ به گونه ای واکنش نشان دهد، درمان ریشه نباید آغاز شود.

فرم های اضافی و کمکی بی حسی باید آغاز شوند و دندان مجدداً تست شود تا اثرگذاری بی حسی قبل از دسترسی مشخص شود. این مهم ترین عامل برای درمان ریشه بدون درد است. بر اساس تجربیات محققان، تست زنده بودن پالپ قبل از باز کردن حفره دسترسی روشی نسبتاً قابل اعتماد برای تخمین بی حسی پالپ است. آغاز باز کردن حفره دسترسی و دریافت بازخورد از یک بیمار از طریق یک مته باعث از بین رفتن اعتماد در روابط پزشک و بیمار می شود.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

طول مدت زمان بی حسی

گرچه تست کردن قبل از آغاز فرایند برای کنترل درد در طول درمان ریشه الزامی است، اما درک اینکه بی حسی پالپ به میزان قابل توجهی کمتر از بی حسی بافت طول می کشد، نیز یکی دیگر از ملاحظات مهم است. طول مدت زمان مؤثر بی حسی پالپ برای زیلوکائین 2% با اپی نفرین 1:100,000 بیشتر از 60 دقیقه نخواهد بود، در حالی که بی حسی بافت برای همین دوز دارویی بین 180 دقیقه تا 300 دقیقه طول خواهد کشید. به این معنا که طولانی شدن درمان ممکن است منجر به از بین رفتن بی حسی پالپ و بعداً در طول فرایند موجب افزایش درد شود، مخصوصاً در طول مرحله مسدود سازی. مهم است که در طول درمان کانال ریشه، همه توجه دندانپزشک به بیمار باشد و وقفه ها به حداقل برسند. این بیشتر این فرضیه را حمایت می کند که فرایند نه تنها باید به صورت مؤثر بلکه باید به صورت با مهارت انجام شود.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

نوع بی حس کننده

علیرغم آنچه بسیاری افراد فکر می کنند، بیشتر داروهای بی حس کننده با طول مدت اثر متوسط برای درمان ریشه در ایجاد بی حسی عمیق به یک اندازه مؤثر هستند. کلید اصلی موفقیت درک درست از عوامل آناتومیکی، موضعی، و فیزیولوژیکال هر بیمار در مقایسه با نوع بی حسی مورد استفاده است. گرچه ترکیب یک ماده بی حس کننده با pKa کمتر (مانند مپیواکائین 3%) با لیدوکائین سنتی 2% با اپی نفرین 1:100,000، یا حتی آرتیکائین 4% با اپی نفرین 1:100,000، مقدار افزوده ای ارائه می دهد، اما بی حس کننده تنها زمانی عمل خواهد کرد که کاملاً نزدیک به توده رشته های عصبی یا نزدیک به اپکس دندانی تزریق شود که قرار است بی حس شود.

بی حسی موضعی و بیهوشی کامل در دندانپزشکی

مقدار بی حس کننده

بی حس کننده های موضعی با مسدود کردن کانال های سدیم نورون و جلوگیری از ورود سدیم و انتقال پتانسیل عمل به پایین محور ریشه ها عمل می کند. تحقیقات جدید در زمینه ویژگی های پمپ سدیم نشان دهنده وجود دو زیر گروه (به عنوان مثال، SNS و SNS2) هستندکه به بی حس کننده ها موضعی مقاوم تر هستند. دوز بالای بی حس کننده ها نیاز است تا بتوان به این مقاومت فائق آمد و اجازه دهد مسدود سازی مؤثر ارسال سیگنال درد اتفاق بیفتد.

بر اساس نظرسنجی که انجمن دندانپزشکان آمریکا انجام داده است، حدود 80% از درمان های ریشه توسط دندانپزشکان عمومی انجام می شوند و تنها 20% آنها توسط اندودنتیست انجام می شود. دندانپزشکان عمومی باید بدانند که برای بی حس کردن و بی حس نگه داشتن پالپ برای مدت زمانی که درمان ریشه انجام می شود، مقدار بیشتری بی حس کننده نیاز است. اغلب، درمان ریشه زمانی آغاز می شود که تخلیه حجم بزرگی از ضایعه پوسیده منجر به از بین رفتن پوشش پالپ و ایجاد درد شود. در چنین موقعیت هایی، برای پر کردن دندان، و نه برای درمان ریشه، بی حس کننده به اندازه کافی تزریق می شود. موارد مشکوک، برای درمان ریشه، و نه برای پر کردن دندان، به گونه ای که درمان بتواند آغاز شود و بدون درد کامل شود، و در صورت بروز نیازهای بعدی، باید به طور مؤثر بی حس شوند.

برای دندان های مولر فک پایین، حداقل 2 کارتریج ماده بی حس کننده باید برای یک بلوک فک پایین تزریق شوند و یک کارتریج اضافی بی حس کننده نیز برای نفوذ بیشتر موضعی توصیه می شود. برای دندان های مولر فک بالا، حداقل 2 کارتریج نیاز است: یک کارتریج برای یک بلوک PSA و کارتریج دیگر برای نفوذ موضعی باکال و لینگوال. برای دندان های پیشین فک بالا، و اکثر دندان های پرمولر، اگر فرایند بتواند ظرف یک ساعت تکمیل شود، اغلب تنها یک کارتریج کفایت می کند.

نتیجه گیری

در این مقاله به مرور برخی از علل شکست بی حس کننده های موضعی در طول درمان ریشه و ارائه چند راهکار پرداختیم. گرچه بی حس کننده های موضعی گاه گاهی با شکست مواجه می شوند، اما آغاز یا انجام درمان ریشه بدون بی حسی کامل نه تنها غیر قابل قبول است، بلکه از نظر اخلاقی نیز غیر منصفانه است. ما معتقد هستیم که در همه موارد، اگر توجه ویژه ای به نیازهای آناتومیکال محلی، فیزیولوژیکال، و روانشناختی بیمار شود، درمان ریشه می تواند بدون درد انجام شود. انجام تست پالپ پس از تزریق داروی بی حس کننده و قبل از آغاز فرایند برای تأیید عمق بی حسی پالپ ضروری است. بعلاوه، استفاده از دوز مناسب داروی بی حس کننده برای انجام بدون درد درمان، در طول مدت انجام آن مهم است. در اقدامات بالینی، در اولویت قرار دادن درمان بدون درد، یادگیری در مورد عواملی که موجب شکست بی حس کننده های موضعی می شوند، و نیز کنترل مؤثر این موارد همه دندانپزشکان با وجدان را قادر خواهد ساخت درمان ریشه را در همه زمان ها و برای همه بیماران بدون درد انجام دهند.