در مقاله قبل برای شما راجع به عواملی صحبت کردیم که ممکن است ایمپلنت های دندانی را تحت تأثیر قرار دهند. در این مقاله راجع به علل شکست ایمپلنت های دندانی در بلند مدت و کوتاه مدت صحبت خواهیم کرد.

شکست زود هنگام ایمپلنت های دندانی و مشکلات آن

مشکلات و پیچیدگی هایی که در پی جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی بروز پیدا می کنند می توانند مدت کوتاهی پس از فرایند یا سال ها پس از آن اتفاق بیفتند. شکست زود هنگام ایمپلنت های دندانی ظرف 3 تا 4 ماه نخست پس از فرایند اتفاق می افتد. به خاطر داشته باشید که پس از جراحی کاملاً طبیعی است که مقداری درد یا ناراحتی داشته باشید، که می توانید با استفاده از داروهای مسکن آن را کنترل کنید. در صورتی که پس از 5 تا 7 روز درد شما تسکین نیافت، با جراح خود تماس بگیرید. بین 3 تا 6 ماه طول می کشد تا کاملاً بهبود پیدا کنید.

گرچه درد و تورم پس از جراحی کاملاً عادی هستند، اما به خاطر داشته باشید که ممکن است مشکلاتی نیز بروز پیدا کنند:

عفونت در محل ایمپلنت

عفونت می تواند در طول، یا پس از جراحی اتفاق بیفتد. عوامل خطر بروز عفونت عبارتند از داشتن بیماری های خود ایمنی، کشیدن سیگار، و بهداشت دهانی نامناسب.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

حرکات بسیار ریز ایمپلنت ها

حرکات بسیار ریز ایمپلنت ها زمانی اتفاق می افتد که ایمپلنت از ثبات کافی برخوردار نیست، گاهی اوقات این اتفاق پس از جایگزینی فوری دندان رخ می دهد. عموماً تا زمانی که استخوان فک به خوبی با ایمپلنت پیوند نخورد، دندان مصنوعی به ایمپلنت متصل نمی شود. اما گاهی اوقات، جراح بلافاصله پس از کاشت ایمپلنت روکش روی آن را قرار می دهد. برای این روش، تعداد دفعات کمتری لازم است به دندانپزشک مراجعه شود، اما می تواند فشار زیادی به ایمپلنت وارد کند و موجب شکست آن شود.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

حمایت ناکافی استخوان

شکست ایمپلنت در مراحل اولیه می تواند زمانی اتفاق بیفتد که استخوانی کافی وجود ندارد تا ایمپلنت دندانی را حمایت کند، با این حال، باز هم ممکن است جراح فرایند را در هر صورت تکمیل کند. بدون وجود استخوان کافی، ایمپلنت نمی تواند با فک جوش بخورد.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

واکنش های آلرژیک

اگر به آلیاژ تیتانیوم حساسیت داشته باشید، ممکن است از خود واکنش آلرژیک نشان دهید. تیتانیوم فلزی است که در برخی ایمپلنت های دندانی استفاده می شود. علائم آلرژی عبارتند از تورم، از دست رفتن حس چشایی، و یا احساس سوزن سوزن شدن. اگر به آلیاژ تیتانیوم حساسیت دارید، حتماً آن را به جراح خود متذکر شوید. شما ایمپلنتی نیاز خواهید داشت که از ماده دیگری ساخته شده باشد.

عدم دنبال کردن دستورالعمل های جراح

فعالیت ها و عادات شما نیز می توانند تأثیر گذار باشند. لازم است دستورالعمل های جراح پس از جراحی را دنبال کنید تا خطر مشکلات را کاهش دهید. ممکن است به شما گفته باشند تا زمانی که محل ایمپلنت بهبود پیدا می کند غذای نرم بخورید، بهداشت دهان را به  خوبی رعایت کنید و از خوردن آبنبات های سفت بپرهیزید.

شکست دیر هنگام ایمپلنت های دندانی و مشکلات آن

جراحی ایمپلنت های دندانی می تواند اوایل موفقیت آمیز باشد، و ممکن است تا سال ها بعد هیچ مشکلی بروز پیدا نکند. در اینجا به بیان برخی از مشکلاتی می پردازیم که می توانند در دراز مدت برای ایمپلنت های دندانی بوجود بیایند:

• در صورتی که جراح ایمپلنت را خیلی نزدیک به عصب قرار می دهد، ممکن است به عصب یا بافت آسیب وارد شود. علائم و نشانه های آسیب عبارتند از بی حسی یا سوزن سوزن شدن زبان، لب ها، لثه ها، یا صورت.
• پس زدن جسم خارجی از سوی بدن اغلب اتفاق نمی افتد، اما بروز آن غیر ممکن نیست. این اتفاق زمانی رخ می دهد که بدن ایمپلنت را پس می زند. علائم پس زدن عبارتند از افزایش درد در ناحیه محل ایمپلنت، تورم، تب، و لرز.
• ایمپلنت دندانی که در فک بالا کاشته می شود می تواند وارد حفره سینوس شود.
• آسیب به منطقه اطراف ایمپلنت دندانی می تواند موجب شل شدن ایمپلنت و در نهایت منجر به شکست آن شود.

برای به حداقل رساندن احتمال بروز مشکلات در بلند مدت، سعی کنید بهداشت دهان و دندان ها را به خوبی رعایت کنید و دهان، ایمپلنت ها، و لثه های خود را سالم نگه دارید. حداقل دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید و نخ دندان بکشید، با استفاده از دهانشویه دهان خود را شستشو دهید، و برای چکاپ معمولی به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های شکست ایمپلنت های دندانی کدامند؟

اگر ایمپلنت دندانی شما خیلی زود یا با فاصله زمانی پس از کاشت با شکست مواجه شده است، با این علائم مواجه هستید:

• جویدن غذا دشوار است.
• لثه های شما ملتهب شده اند.
• لثه های شما تحلیل رفته اند.
• تورم اطراف ایمپلنت افزایش یافته است.
• ایمپلنت شما شل شده است.
• درد و ناراحتی شدیدی را تجربه می کنید.

مراقبت های پیشگیرانه

گرچه برخی شکست های ایمپلنت های دندانی قابل پیشگیری نیستند، اما با برداشتن این چند گام ساده می توانید خطر شکست آنها را کاهش دهید:

• به درستی از ایمپلنت های دندانی مراقبت کنید. به طور روزانه مسواک بزنید و نخ دندان بکشید و دهانشویه استفاده کنید.
• هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک مراجعه کنید.
• از کشیدن سیگار خود داری کنید.
• مصرف کلسیم خود را افزایش دهید تا استخوان هایی محکم داشته باشید.. مکمل مصرف کنید یا غذاهای سرشار از کلسیم، مانند شیر، ماست، کلم بروکلی، پرتقال، و پنیر، بخورید.
• برای درمان دندان قروچه (براکسیسم) خود از دندانپزشک بخواهید برای شما محافظ دندان تجویز کند.
• از دندانپزشک نخواهید بلافاصله پس از فرایند کاشت ایمپلنت روی آن روکش قرار دهد.
• از عاداتی که موجب آسیب به دندان می شوند بپرهیزید.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

انواع عفونت پیرامون ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندانی در صنعت دندانپزشکی به یکی از بهترین جایگزین ها برای دندان های از دست رفته تبدیل شده اند و نرخ موفقیت 9/82 درصد آنها پس از بیش از 16 سال، یکی از علل این شهرت است. تحت مراقبت و توجه، و عوامل آناتومیکال و فردی، کاشت ایمپلنت ها به نظر گزینه ای بی خطر است. با این حال، در دهه اخیر، افزایش شواهد التهاب و عفونت یکی از شایع ترین پیچیدگی ها و مشکلاتی است که بافت های سخت و نرم پیرامون ایمپلنت را تحت تأثیر قرار می دهد و می تواند منجر به از دست رفتن ایمپلنت شود. بنابراین، راهکارهایی برای پیشگیری و درمان بیماری های اطراف ایمپلنت باید در کنار کاشت ایمپلنت گنجانده شوند.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

پری ایمپلنتایتیس و موکوزیت چیست؟

در مقایسه با ژنژیویت و پریودنتیت که روی پریودنشیوم (بافت ها و ساختارها) دندان های طبیعی تأثیر می گذارند، یک التهاب و تخریب بافت های سخت و نرم اطراف ایمپلنت های دندانی موکوزیت و پری ایمپلنتایتیس نامیده می شوند. بنابراین، تبدیل موکوزیت به پری ایمپلنتایتیس اغلب خیلی سریع اتفاق می افتد و از نظر بالینی چندان قابل تمیز دادن نیستند.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

موکوزیت عبارت است از روند التهابی قابل بازگشت و تحت تأثیر باکتری بافت های نرم اطراف ایمپلنت ها همراه با قرمز شدن، تورم، و خونریزی در نتیجه پروب پریودنتال (استفاده از پروب دندانپزشکی برای بررسی بافت های اطراف ایمپلنت های دندانی). اینها از جمله علائم عمومی این مشکل هستند، اما گاهی اوقات به وضوح قابل مشاهده نیستند. بعلاوه، خونریزی حین پروب کردن نیز یکی از نشانه های بیماری اطراف ایمپلنت است.

در مقایسه با موکوزیت، پری ایمپلنتایتیس یک بیماری پیش رونده و غیر قابل بازگشت بافت های سخت و نرم اطراف ایمپلنت های دندانی است و با تحلیل استخوان، کاهش اسئواینتگریشن، افزایش اندازه پاکت و ترشح چرک همراه است. خونریزی حین پروب کردن، تحلیل استخوان، و عمق زیاد پاکت حین پروب کردن می توانند دلایل دیگری غیر از التهاب داشته باشند، از جمله کاشت ایمپلنت در عمق زیاد. بعلاوه، نوع و شکل ایمپلنت، نوع اتصال، مواد اباتمنت و ساختارهای بالایی و نوع قطعه ای که به عنوان زیبایی روی آن قرار می گیرد روی بافت های سخت و نرم اطراف ایمپلنت های دندانی تأثیر می گذارند.

شکست کاشت ایمپلنت دندانی

عوامل خطر عفونت های اطراف ایمپلنت های دندانی و پیشگیری از آنها

از دست رفتن ایمپلنت می تواند خیلی زود و حتی ظرف یک سال پس از کاشت ایمپلنت اتفاق بیفتد و از دست رفتن با تأخیر آن ظرف بازه زمانی بیش از یک سال پس از کاشت ایمپلنت اتفاق می افتد. عوامل و شرایط زیر به عنوان عوامل خطر برای گسترش پری ایمپلنتایتیس گزارش شده اند.

• کشیدن سیگار.
• داشتن سابقه پریودنتیت.
• عدم بهداشت درست دهان.
• بیماری های سیستمیک (عدم کنترل دیابت، بیماری های قلبی عروقی، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن).
• مشکلات ناشی از خطای پزشکی (از جمله مقدار زیاد سمنتوم).
• نقص بافت نرم یا کیفیت پایین بافت نرم در قسمت های اطراف ایمپلنت (از جمله فقدان بافت لثه کراتینه).
• سابقه شکست یک یا چند ایمپلنت.

مطالعات حاکی از این هستند که کشیدن سیگار، پس از سابقه پریودنتیت، بزرگترین و پر خطرترین عاملی است که منجر به بروز بیماری اطراف ایمپلنت می شود. هر دوی این مشکلات تا میزان زیادی منجر به بروز پری ایمپلنتایتیس می شوند. علاوه بر این، کشیدن سیگار یکی از عواملی است که منجر به شکست ایمپلنت می شود.

درمان عفونت های اطراف ایمپلنت های دندانی

درمان عفونت های اطراف ایمپلنت های دندانی شامل درمان های جراحی و غیر جراحی می شوند. بسته به شدت بیماری اطراف ایمپلنت ها (موکوزیت، پری ایمپلنتایتیس متوسط یا خفیف) درمان غیر جراحی به تنهایی می تواند کفایت کند، یا یک راهکار عاقلانه تر با درمان غیر جراحی پس از درمان جراحی ممکن است ضروری باشد.

درمان موکوزیت

یکی از مهمترین اهداف درمان عفونت اطراف ایمپلنت سم زدایی سطوح آلوده ایمپلنت است. با وجود موکوزیت اطراف ایمپلنت، روش های غیر جراحی برای سم زدایی کافی و صحیح هستند. این روش ها عبارتند از پاکسازی مکانیکی ایمپلنت با کاترهای تیتانیومی یا پلاستیکی، آلتراسونیک ها، یا ایر پولیش. بعلاوه، درمان فوتودینامیک و نیز داروهای ضد عفونی کننده موضعی می توانند درمان آنتی میکروبیال را حمایت کنند.

درمان پری ایمپلنتایتیس

اکثر استراتژی های منتشر شده برای درمان پری ایمپلنتایتیس اساساً بر اساس درمان هایی هستند که برای دندان هایی استفاده می شوند که پریودنتیت دارند. زیرا نحوه انباشته شدن باکتری ها روی سطح ایمپلنت ها و دندان ها شبیه یکدیگر است و اغلب پذیرفته شده است که بیوفیلم های میکروبی نقش مشابهی در گسترش التهاب اطراف ایمپلنت ها ایفا می کنند. برای درمان پری ایمپلنتایتیس، هم روش های غیر جراحی و هم روش های جراحی می توانند اعمال شوند. بنابراین، درمان های جراحی می توانند با استفاده از راهکارهای برش یا بازسازی انجام شوند.

درمان محافظه کارانه

علاوه بر داروها، درمان های دستی (از جمله با کمک کاتر، سیستم های آلتراسونیک و ایر پولیش) تکنیک های نوآورانه از قبیل روش های درمانی بر پایه لیزر و فتودینامیک به عنوان روش های محافظه کارانه توصیف شده اند.