کاشت ایمپلنت های دندانی فرایندی امن و بی خطر است که با انجام آن جایگزینی دائمی برای دندان های از دست رفته قرار می گیرد که می تواند عملکردی بهتر از بریج ها و پروتزهای دندانی داشته باشد. متخصصان مختلف دندانپزشکی می توانند این فرایند را برای همه افرادی که یک یا چند دندان خود را از دست داده اند و شرایط لازم برای دریافت آنها را دارند، از سلامت عمومی بدن و سلامت دهان و دندان ها برخوردار هستند، و بهداشت دهان را رعایت می کنند انجام دهند.

در دهه 1950، پروفسور پر- اینگوار برنمارک Per-Ingvar Branemark دریافت که استخوان زنده می تواند با اکسید تیتانیوم جوش بخورد و به یک ساختار ترکیبی غیر قابل تجزیه تبدیل شود. این فرایند تحت عنوان اسئواینتگریشن osseointegration یا جوش خوردن با استخوان شناخته می شود، و این اکتشاف بود که راه را برای کاشت ایمپلنت های دندانی هموار نمود. ضرورتاً، ایمپلنت های دندانی سیلندرهای تیتیانیومی کوچکی هستند که داخل استخوان فک و به جای دندان از دست رفته قرار می گیرند. تیتانیوم به عنوان ریشه دندان ها عمل می کند، و به محضی که با استخوان جوش بخورد، به تکیه گاهی محکم و دائمی برای دندان های مصنوعی یا روکشی تبدیل می شود که ظاهر، عملکرد و احساسی دقیقاً شبیه دندان های طبیعی ایجاد خواهد کرد.

فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی طی چند جلسه انجام می شود و تکمیل آن عموماً می تواند حدود 18 ماه طول بکشد. علیرغم مدت زمانی که این روند طول می کشد، و نیز سطح درگیری استخوان فک و لثه، به طور کلی فرایندی بسیار امن و بی خطر تلقی می شود. وقتی نوبت به خود ایمپلنت ها می رسد، به دو دسته تقسیم می شوند: اندوستیل endosteal و ساب پریوستئال subperiosteal.

انواع ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های اندوستیل Endosteal

ایمپلنت های اندوستیل که به شکل ریشه هستند رایج ترین نوع ایمپلنت های دندانی می باشند که عموماً برای این فرایند استفاده می شوند و به طور کلی برای بیمارانی کاربرد دارند که شرایط خاص یا بازدارنده ای ندارند. به عبارت دیگر، اگر بیمار کاملاً سالم باشد و درگیر مشکلات یا سایر عواملی نباشد که روی سلامت دهان تأثیر می گذارند، دندانپزشک از ایمپلنت های اندوستیل استفاده خواهد کرد.

ایمپلنت های اندوستیل معمولاً شکلی پیچ، سیلندر، یا تیغه مانند دارند، و شباهت زیادی به ریشه خود دندان ها دارند. آنها طی مرحله نخست فرایند کاشت ایمپلنت ها با کمک جراحی به صورت مستقیم داخل استخوان فک قرار می گیرند. برای کاشت آنها نیاز است استخوان فک از پهنا و عمق کافی برخوردار باشد. طی جراحی، دندانپزشک قبل از کاشت ایمپلنت، با استفاده از داروی بی حس کننده، منطقه جراحی را بی حس می کند. پس از اتمام فرایند، ایمپلنت به مدت 3 تا 6 ماه در جای خود باقی می ماند تا روند اسئواینتگریشن به اتمام برسد و تیتانیوم با استخوان جوش بخورد، و از این طریق پایه و اساس محکمی برای دندان های مصنوعی بوجود می آورد.

اگر نگران زیبایی از دست رفته خود، پس از افتادن دندانتان هستید، یا در جویدن یا حرف زدن مشکل دارید، از دندانپزشک خود بخواهید برای شما بریج یا پروتز مصنوعی بگذارد. مرحله دوم فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی شامل ساخت دندان جدیدی است که به پایه تیتانیومی متصل می شود. بسته به نیاز شما، ایمپلنت اندوستیل قادر به نگه داشتن یک یا چند دندان مصنوعی است.

انواع ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های ساب پریوستئال

ایمپلنت های ساب پریوستئال جایگزینی برای ایمپلنت های اندوستیل هستند و برای بیمارانی مناسب هستند که گزینه مناسبی برای دریافت پروتزهای مصنوعی نیستند. بیمارانی که استخوان فک آنها ضعیف تر است، یا ارتفاع و پهنای این استخوان در آنها به کمترین میزان ممکن رسیده باشد (استخوان باریکی که قادر به حمایت از ایمپلنت های اندوستیل نیست) ممکن است ایمپلنت های ساب پریوستئال نیاز داشته باشند.

ایمپلنت های ساب پریوستئال چارچوب های تیتانیومی هستند که به جای قرار گرفتن داخل استخوان فک، روی آن قرار داده می شوند. این نوع ایمپلنت ها تنها زیر بافت لثه قرار می گیرند و با بهبود لثه، اسئواینتگریشن اتفاق می افتد و چارچوب با استخوان جوش می خورد. پست های فلزی که به این چارچوب متصل می شوند از بافت لثه بیرون می آیند، و این همان جایی است که دندان مصنوعی یا روکش روی آن قرار می گیرد. چارچوب جوش خورده مانند ایمپلنت های اندوستیل به عنوان یک تکیه گاه عمل می کند.

درست مانند ایمپلنت های اندوستیل، ایمپلنت های ساب پریوستئال نیز معمولاً نیاز به یک فرایند دو مرحله ای دارند که چند ماه طول می کشد: کاشت ایمپلنت ها، قرار گیری دندان مصنوعی یا روکش روی آنها. این فرایندهای جراحی نیز با بی حسی موضعی نیاز دارند. برای کاشت ایمپلنت های ساب پریوستئال، داخل بافت لثه برشی ایجاد می شود و ایمپلنت روی استخوان قرار داده می شود و با استفاده از پیچ و پلیت به استخوان متصل می شود، بر عکس ایمپلنت های اندوستیل که باید داخل استخوان سوراخ شود و ایمپلنت داخل آن قرار داده شود.

با این حال، پیشرفت های اخیر به ابداع جایگزینی برای هر دو نوع ایمپلنت ختم شده اند. بسته به میزان سلامت دهان بیمار، تعداد دندان هایی که نیاز به جایگزین دارند، و موقعیت دندان ها، ممکن است دندانپزشک قادر باشد ایمپلنت دندانی را به صورت یک تکه و طی یک جلسه برای شما نصب نماید. اگر یک یا چند دندان شما شکسته یا از دست رفته اند، و به فکر جایگزینی برای آنها هستید می توانید به ایمپلنت های دندانی فکر کنید. اغلب همه افراد گزینه های مناسبی برای ایمپلنت های دندانی هستند.