در چند دهه گذشته، پیشرفت های فنی ایمپلنت های دندانی در ترکیب با توسعه مداوم تکنیک های جراحی و مواد سازگار با بدن انسان، منجر به گسترش موارد کاربرد پروتزهای مصنوعی دندانی بر پایه ایمپلنت های دندانی شده است. پیشگیری از آتروفی پس از کشیدن دندان با حفظ حفره یا ریج، یا بازسازی استخوان آلوئولار در موارد آتروفی با تقویت با استخوان اتولوگ (گرفته شده از خود شخص) یا مواد جایگزین استخوان با منشاء های مختلف، به گزینه های درمانی قابل اعتمادی برای ایجاد بستر مناسب برای کاشت ایمپلنت های دندانی تبدیل شده اند.

با این حال، به فرایندهای گسترده تقویت استخوان به عنوان درمان انتخابی برای همه بیماران، باید با دید انتقادی نگریست. به دلیل به خطر افتادن سلامت عمومی، داده های ناشناس، یا نیازهای فردی بیمار، روش های کم تهاجمی برای احیاء عملکرد دهان باید در نظر گرفته شوند. در این زمینه، توسعه و بررسی علمی به اصطلاح ایمپلنت های کوتاه، که ایمپلنت هایی با طول کاهش یافته هستند، نقش مهمی ایفا می کنند، زیرا به نظر می رسد که آنها امکان قرار دادن ایمپلنت های دندانی در ناحیه دندان های مولر فک بالا را فراهم می کنند، تا در عین حال بتوانید از نیاز به فرایندهای سینوس لیفت اجتناب کنید. یکی دیگری از موارد کاربرد ایمپلنت های دندانی کوتاه، قرار گیری در ناحیه دندان مولر فک پایین است که به دلیل موقعیت آناتومیک عصب آلوئولار فک پایین، امکان قرار دادن ایمپلنت در آن محدود می شود.

گرچه چندین سال است که ایمپلنت های دندانی کوتاه در تحقیقات گذشته گزارش شده اند، اما اصطلاح “ایمپلنت کوتاه” به طور کاملاً ناهمگن برای نشان دادن طول ایمپلنت استفاده می شود. ایمپلنت های کوتاه دارای طول های مختلف وجود دارند.

ایمپلنت های کوتاه یک رویکرد امیدوار کننده برای بیماران مبتلا به آتروفی پیشرفته برای اجتناب از فرایندهای تقویتی ارائه می دهند. با این حال، نگرانی در مورد افزایش عوارض بیولوژیکی و فنی به دلیل نسبت نامطلوب ایمپلنت به روکش هنوز وجود دارد.

ایمپلنت دندانی کوتاه

نگرانی های عمده ای در مورد عوارض فنی و بیولوژیکی ناشی از افزایش نسبت ایمپلنت- روکش در ایمپلنت های با طول کوتاه بیان شده اند. در یک بررسی سیستماتیک، نتیجه تحقیق نشان دهنده همبستگی بین وقوع عوارض بیولوژیکی و فنی و نسبت ایمپلنت- روکش در ترمیم های دندانی بر پایه ایمپلنت های دندانی بود. بخصوص در مورد تحلیل رفتن استخوان، تحقیقات گذشته نشان دادند که نسبت ایمپلنت- روکش تأثیری روی تحلیل استخوان کرستال اطراف ایمپلنت ندارد. یافته های مشابهی گزارش شده اند که نشان می دهند ایمپلنت های دندانی با عرض 4 میلی متر و طول 7 میلی متر و پروتزهای ثابت بر پایه ایمپلنت با نسبت ایمپلنت- روکش بزرگ تر از 2 هیچ ارتباط مثبتی با تحلیل استخوان حاشیه ای ندارند.

در مطالعه دیگری که به بررسی تحقیقات گذشته پرداخته بود، ایمپلنت هایی به طول 7 میلی متر و طرح ایمپلنت خاص، شامل اتصال اباتمنت- اباتمنت مخروطی و تعویض پلت فرم، قرار داده شده در قسمت خلفی فک بالا، پس از میانگین دوره بارگذاری 5 ساله، با استفاده از تجزیه و تحلیل بالینی و رادیولوژیک مورد بررسی قرار گرفتند. هدف از این مطالعه تجزیه و تحلیل این بود که آیا طول کاهش یافته ایمپلنت تأثیری روی موفقیت ایمپلنت و سلامت بافت سخت و نرم اطراف ایمپلنت دارد یا خیر. در نهایت، نرخ موفقیت 100% و عدم وجود عفونت های اطراف ایمپلنت شناسایی شدند، که منجر به این نتیجه می شود که “ایمپلنت های کوتاه” یک گزینه درمانی قابل اعتماد برای جلوگیری از نیاز به انجام فرایندهای سینوس لیفت برای جایگزینی دندان های از دست رفته در قسمت خلفی فک بالا است.

اما کاهش طول ایمپلنت تأثیری روی موفقیت ایمپلنت و سلامت بافت سخت و نرم اطراف ایمپلنت ها ندارد، و می تواند از نیاز به فرایندهای سینوس لیفت و تقویت استخوان جلوگیری کند.

ایمپلنت دندانی کوتاه

ایمپلنت های دندانی کوتاه چه ویژگی فیزیکی دارند؟

ابتدا اجازه دهید برای شما توضیح دهیم یک ایمپلنت دندانی کوتاه چه ویژگی هایی دارد. ایمپلنت های دندانی کوتاه، همانطور که از نام آنها مشخص است، ریشه تیتانیومی کوچک تری نسبت به انواع استاندارد خود دارند. در جایی که یک ایمپلنت معمولی دارای طول ریشه بین 10 تا 13 میلی متر است، یک ایمپلنت کوتاه دارای ریشه ای فقط معادل 8 میلی متر است.

چه زمانی از ایمپلنت های دندانی کوتاه استفاده می شود؟

اگر بخواهیم برای شما توضیح دهیم که چه زمانی از آنها استفاده می شود باید توضیح دهیم که در اصل از آنها برای جلوگیری از ضربه زدن به عصبی استفاده می شود که بسیار نزدیک به موقعیتی قرار دارد که ایمپلنت باید در آن قرار داده شود. در درجه اول، این قسمت ناحیه دندان مولر در قسمت عقب فک پایین است، اما از آنها همچنین می توان در مناطقی استفاده کرد که دسترسی به آنها دشوار است، یا در مناطقی که استخوان کافی وجود ندارد. البته زمانی که استخوان کافی وجود ندارد، در اکثر مواقع بهتر است ابتدا استخوان را با استفاده از تکنیک های پیوند استخوان بازسازی کرد. با این حال، هنگامی که این امکان پذیر نیست، ایمپلنت های کوتاه تر اغلب جایگزین ترجیحی هستند.

جایگزین دیگر، تغییر موقعیت عصب به طور کلی است، اما این در بهترین حالت می تواند یک جراحی پیچیده باشد. در واقع برخی از دندانپزشکان معتقد هستند که این کمی شبیه تلاش برای جابجایی یک تیر برق بزرگ است، صرفاً برای ساختن خانه در یک مکان عالی. به همین دلیل کوتاه تر بودن ایمپلنت های دندانی از نیاز به جراحی تغییر موقعیت عصب جلوگیری می کند.

ایمپلنت دندانی کوتاه

آیا ایمپلنت های دندانی کوتاه نقطه ضعفی هم دارند؟

از آنجا که آنها کوتاه تر هستند، نسبت به ایمپلنت های استاندارد شما فضای کمتری برای تکیه گاه شدن دارند و به همین دلیل برای حمایت از روکش های تکی، بویژه در مناطقی از دهان که فشار بایت بیشتری وارد می شود، ایده آل نیستند. در عوض، ایمپلنت های کوتاه تر در جایی که دندان های مصنوعی برای استحکام بیشتر به هم متصل هستند، بهتر عمل می کنند.

نکته اصلی این است که با توجه به موقعیت های مناسب، کارکرد ایمپلنت های کوتاه کاملاً ثابت شده است. در نتیجه، بیمارانی که دارای انواع کوتاه تر هستند، اغلب از جراحی پیوند استخوان و یا تغییر موقعیت عصب بی نیاز می شوند. در نهایت این می تواند هزینه و زمان فرآیند را کاهش دهد.

اگر می خواهید درباره ایمپلنت های کوتاه دندان و اینکه چگونه می توانند به وضعیت شما کمک کنند اطلاعات بیشتری کسب کنید، با دندانپزشک خود تماس بگیرید و یک قرار مشاوره ترتیب دهید. در آنجا می توانید پاسخ تمام پرسش ها و نگرانی های خود را بگیرید و این امکان برای شما فراهم می شود تا تصمیمی کاملاً آگاهانه در مورد آینده دندانی خود بگیرید.