در این نوشته می خوانید:
درمان ریشه یا عصب کشی (اندودانتیکس) یکی از فرایندهای دندانپزشکی است که به منظور درمان عفونت هستهی ریشهی دندان (سیستم کانال ریشه) مورد استفاده قرار میگیرد و هدف آن ترمیم و حفظ دندان است. اصطلاح “کانال ریشه” برای توصیف حفرهی طبیعی درون مرکز دندان استفاده میشود. عفونت نتیجهی تجمع باکتریهایی است که در دهان زیست میکنند و دندان را مورد حمله قرار میدهند. این اتفاق ممکن است پس از حوادث زیر رخ دهد:
دندان از دو قسمت تشکیل شده است. تاج دندان که در بالاترین قسمت دندان واقع شده است و در دهان قابل مشاهده است. ریشهی دندان که تا درون استخوان فک امتداد دارد و نقش تکیه گاه را ایفا میکند و دندان را در محل خود نگه میدارد.
کانال ریشه از پالپ دندان تشکیل شده است که از تاج دندان تا انتهای ریشهی آن امتداد مییابد و محل قرار گیری اعصاب دندان درون کانال ریشهی دندان است. یک دندان به تنهایی ممکن است بیشتر از یک کانال ریشه داشته باشد. پس از رشد دندان و بیرون آمدن کامل آن از لثه، اعصاب درون دندان چندان مهم نیستند. تنها عملکرد آنها درک حس لامسه است – حس کردن داغی یا سردی. وجود یا عدم وجود عصب روی عملکرد روزمرهی دندان تاثیر چندانی نخواهد داشت.
درمان ریشه تنها زمانی ضروری خواهد بود که تصویر رادیوگرافی با اشعهی ایکس نشان دهد که پالپ در نتیجهی عفونت باکتریایی آسیب دیده است. در صورت عفونی شدن دندان و عدم درمان آن، دندان از دست خواهد رفت، زیرا اجازه میدهد باکتری تکثیر یابد و منتشر شود. باکتری و دیگر باقیماندههای پوسیدگی دندان میتوانند موجب عفونت یا آبسهی دندان شوند. آبسهی دندان به پاکت پر از چرکی گفته میشود که در انتهای ریشهی دندان تشکیل میشود. آبسه زمانی اتفاق میافتد که عفونت فراتر از انتهای ریشههای دندان منتشر میشود.
با گسترش عفونت، معمولا این علائم از بین خواهند رفت که نشان دهندهی مرگ پالپ و از بین رفتن آن خواهد بود. پس از آن به ظاهر دندان بهبود یافته است، در حالی که در واقع عفونت در سراسر کانال ریشه منتشر شده است.
در صورت افزایش درد دندان، مهم است که هر چه سریعتر به دندانپزشک مراجعه کنید. در صورت عفونی شدن دندان، پالپ به صورت خود به خود بهبود نخواهد یافت. به جا ماندن عفونت دندان در دهان ممکن است وخیمتر شود. بعلاوه در صورتی که عفونت درون دندان گسترش یابد، شانس موفقیت درمان ریشه یا عصب کشی نیز کاهش خواهد یافت.
آنتی بیوتیکها– داروهایی که برای درمان عفونت باکتریایی مورد استفاده قرار میگیرند- در درمان عفونت ریشهی دندان موثر نیستند.
در نتیجهی پوسیدگیهای عمیق، فرایندهای دندانپزشکی مکرر روی دندان، پر شدن دندان در حجم زیاد، ترک خوردن یا لب پر شدن دندان، یا آسیب به صورت میتوانند موجب حساسیت، التهاب و عفونت اعصاب و پالپ دندان شوند.
برای درمان عفونت ریشهی دندان، بایستی باکتری تخلیه شود. این کار از دو طریق انجام میشود:
کشیدن دندان معمولا توصیه نمیشود، بهتر است تا جای ممکن دندانهای طبیعی حفظ شوند.
برای تخلیهی باکتری ابتدا درون دندان حفرهای ایجاد میشود، سپس با استفاده از ابزارهای درمان ریشه از راه حفرهی ایجاد شده پالپ عفونی تخلیه میشود. پس از آن کانال ریشه توسط مادهی پر کننده یا روکش دندان پر و پس از آن سیل (مهر و موم) خواهد شد. در اکثر موارد، بافت عفونی اطراف دندان به صورت طبیعی بهبود خواهد یافت. پیش از انجام درمان ریشه، معمولا بیحسی موضعی تزریق میشود. بنابراین، فرایند بدون درد خواهد بود و پر کردن دندان ناخوشایند نخواهد بود. معمولا درمان ریشه موفقیت آمیز است. از بین هر 10 مورد درمان ریشه، 9 مورد از آنها تا بیش از 10 سال دوام خواهند داشت.
پس از اتمام درمان ریشه، طی دورهی نقاهت، مهم است که از دندان مراقبت شود. باید تا تکمیل کل فرایند درمان از گاز زدن غذاهای سفت و خشک بپرهیزید. پس از درمان نهایی، دندان ترمیم شده دردی نخواهد داشت، گرچه ممکن است به مدت چند روز حساس باشد. میتوان برای تسکین درد از مسکنهایی استفاده کرد که مصرف آنها نیاز به نسخهی پزشک ندارد، از قبیل پاراستامول (استامینوفن) یا ایبوپروفن. در صورتی که پس از مصرف مسکنها درد یا تورم تداوم داشت، به دندانپزشک خود مراجعه کنید.
خوب است که راه حلی برای حفظ دندان عفونی وجود دارد، اما همیشه پیشگیری بهتر از درمان است. در اکثر موارد، کار سختی نیست که از نیاز به درمان ریشه پیشگیری نمود. رعایت روزانهی بهداشت دهان و دندان در منزل و مراجعهی منظم به دندانپزشک نقش کلیدی دارند.