در این نوشته می خوانید:
در مقاله قبل پیت و فیشور سیلانت ها را به شما معرفی کردیم و راجع به تاریخچه آنها و موادی صحبت کردیم که با این هدف استفاده می شوند. در ادامه از هدف استفاده از سیلانت ها و انواع آنها و نیز مقدار سیلانت مورد استفاده گفتیم. در این مقاله قصد داریم راجع به میزان تأثیر فیشور سیلانت ها، موارد استفاده آنها، فرایند قرار گیری آنها روی دندان، نحوه نگهداری، و نیز مشکلات احتمالی همراه با آنها صحبت کنیم.
کاملاً واضح است که فیشور سیلانت ها در کاهش احتمال بروز پوسیدگی در آینده فوق العاده هستند. طی 30 سال گذشته مطالعات متعددی انجام شده اند که این را نشان داده اند، با این حال، بسیاری از مطالعات نیز نشان داده اند که سیلانت ها مستعد شکست و خارج شدن نیز هستند. به طور میانگین، نیمی از سیلانت ها به مدت 7 سال در جای خود باقی می مانند، 30 درصد آنها نیاز به اعمال مجدد دارند، 10 درصد آنها نیاز به دو مرتبه اعمال مجدد دارند، و 10 درصد آنها سه مرتبه اعمال مجدد نیاز دارند.
در صورت افتادن یا از دست رفتن سیلانت، این احتمال بیشتر است که در نتیجه خطای فنی یا تکنیکی در اعمال سیلانت اتفاق افتاده باشد، تا اینکه نتیجه استحکام ضعیف باند (چسبندگی) باشد. در صورتی که سیلانت به درستی اعمال شود، احتمال از دست رفتن باند (چسبندگی) بین سیلانت و دندان بسیار پایین است. اکثر سیلانت هایی که با شکست مواجه می شوند، ظرف 6 ماه نخست پس از اعمال آنها با این مشکل مواجه می شوند، و به احتمال زیاد به این حقیقت می رسیم که در طول قرار گیری فیشور سیلانت مقداری آلودگی وجود داشته است.
گاهی اوقات تشخیص پوسیدگی روی دندان یک فرد بسیار دشوار است، در نتیجه برخی دندانپزشکان نگران قرار گرفتن سیلانت روی پوسیدگی هستند که در آینده منجر به بروز پوسیدگی بیشتر خواهد شد. حتی در صورتی که مقدار اندکی پوسیدگی تصادفاً توسط دندانپزشک پوشانده شود، این منطقه های پوسیدگی به سرعت پیشرفت نمی کنند. حتی برخی دندانپزشکان عمداً مقداری پوسیدگی به جا می گذارند، تا از آسیب بیشتر به دندان اجتناب کنند، که آن هم قابل پذیرش است.
اگر از دید مؤثر واقع شدن به این درمان نگاه کنیم، این نتیجه گرفته شده است که سیلانت ها برای افرادی قابل استفاده هستند که در معرض خطر پوسیدگی در دهان هستند، یعنی افرادی که دو یا چند دندان پوسیده، از دست رفته، یا پر شده پس از پوسیدگی دارند. بر عکس، در صورتی که فردی در معرض خطر بالایی قرار نداشته باشد، از نظر هزینه توصیه می شود از قرار گیری سیلانت روی دندان خودداری شود.
کل مدت زمان میانگین برای قرار گیری سیلانت حدود 10 دقیقه است، در حالی که مدت زمان میانگین برای قرار گیری آمالگام به عنوان یک ماده برای پر کردن دندان (پر کردن با نقره) حدود 14 دقیقه است.
در نتیجه در مورد سیلانت ها می توان اینطور نتیجه گیری کرد که:
در زیر اصول کلی برای انجام شدن یا نشدن فیشور سیلانت را ارائه می دهیم:
معیار |
انجام فرایند سیل کردن |
عدم انجام فرایند سیل کردن |
سن دندان |
دندانی که به تازگی داخل دهان رشد کرده است. |
دندان هایی که به مدت 4 سال یا بیشتر عاری از پوسیدگی مانده اند. |
نوع دندان |
دندان های مولر (که دندان های عقب دهان هستند) |
دندان های پیشین (به ندرت پیش می آید که دندان عقب دهان نیاز به سیل کردن داشته باشد) |
عمق پیت ها و فیشورها |
پیت و فیشورهای عمیق، باریک و نگهدارنده رطوبت که برای جذب پلاک های دندانی فوق العاده هستند. |
شیارهای عریض، کم عمق، که رطوبت را در خود نگه نمی دارند و توسط فرد به راحتی تمیز می شوند. |
خطر پوسیدگی |
دندان هایی که نرم هستند، یا در فردی که در دو یا چند دندان خود پوسیدگی داشته است. |
دندان هایی که به مدت 4 سال یا بیشتر عاری از پوسیدگی مانده اند. |
در دسترس بودن دیگر روش های پیشگیری |
فرد در رژیم غذایی خود فلوراید دارد و باز هم با پوسیدگی درگیر است. |
فردی که دستورالعمل های دندانپزشک را دنبال نمی کند، و پیوسته درگیر پوسیدگی دندان است؛ این موارد به جای سیلانت به پر کردن نیاز دارند. |
اعمال فیشور سیلانت روی دندان فرایندی نسبتاً ساده است که دندانپزشک می تواند آن را به طور کامل انجام دهد. فرایند کلی آن به این شکل انجام می شود:
دندانپزشک ها معمولاً چکاپ های 6 تا 12 ماه یک مرتبه را توصیه می کنند به شکلی که بتوان روی پوسیدگی دندان یا از دست رفتن سیلانت نظارت داشت. به طور کلی، دندان هایی که سیل می شوند هیچ گونه تغییری در منزل یا تغییر در رژیم غذایی نیاز ندارند. گرچه فیشور سیلانت ها به پیشگیری از بروز پوسیدگی در دندان های مولر کمک می کنند، اما بویژه مسواک زدن و کشیدن نخ دندان به طور منظم، و اجتناب از عواملی که می توانند منجر به پوسیدگی دندان شوند، از اهمیت ویژه ای برخوردارند.
اصلاً بعید نیست، فیشور سیلانت منجر به بروز مشکلاتی مانند مشکلات زیر شود: