همه دندان ها آناتومی داخلی یکسانی ندارند. تفاوت هایی که در آناتومی ریشه ها وجود دارند مانند تعداد ریشه ها، تعداد کانال های ریشه یا حتی شکل ریشه ها و کانال های آنها، نقش مهمی ایفا می کنند. موفقیت درمان دندانی به دانش کامل دندانپزشک از آناتومی دندان و درک انواع بالقوه آنها بستگی دارد. ناتوانی در تشخیص تنوع در ساختارشناسی ریشه دندان ممکن است منجر به شکستگی ریشه یا دندان در حین کشیدن دندان شود یا ممکن است منجر به شکست درمان های اندودانتیک شود.

پیش بینی درجه سختی کشیدن دندان

درجه سختی کشیدن دندان به تشخیص ضرورت کشیدن دندان بستگی دارد. پریودنتیت پیشرفته با از دست دادن چسبندگی زیاد ممکن است منجر به افزایش تحرک و تسهیل عمل کشیدن شود. پاکت های زیر استخوانی موضعی و ضایعات فورکاسیون (انشعاب یا شکافتگی) نیز ممکن است نشانه ای برای کشیدن باشند، اما لزوماً باعث آسان شدن کشیدن نمی شوند. تشخیص ضرورت کشیدن در جایی که بیشتر اتصال پریودنتال هنوز دست نخورده است، مانند شکستگی ریشه – تاج عمیق، به احتمال زیاد با یک روش کشیدن چالش برانگیز مرتبط است. ثانیاً، درجه سختی کشیدن دندان نیز توسط آناتومی دندان تعیین می شود. دندان های نیش دارای ریشه پیازی بزرگ با چسبندگی پریودنتال گسترده هستند. دندان های چند ریشه ای که ریشه های خمیده دارند، کشیدن را از نظر فنی دشوارتر می کنند. تفاوت های آناتومیکال، مانند یک ریشه اضافی، برای برخی از دندان ها شایع هستند و ممکن است باعث شوند روند کشیدن پیچیده شود. ثالثاً، ماهیت آسیب شناسی موجود نیز بر میزان دشواری کشیدن دندان تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، کشیدن یک دندان بد شکل به برنامه ریزی دقیق جراحی نیاز دارد. یک وضعیت پیچیده بسیار شایع، تحلیل جایگزین خارجی است، که جایگزینی تحلیل پیشرونده بافت های ریشه توسط استخوان آلوئول اطراف است، که از نظر رادیوگرافی به عنوان ناپدید شدن تدریجی فضای لیگامان پریودنتال مشهود است. عوامل اضافی در ارزیابی درجه سختی پیش بینی شده کشیدن دندان شامل کیفیت استخوان اطراف و مجاورت ساختارهای آناتومیکی مهم است.

تعریف کشیدن دندان

کشیدن بدون درد دندان یا ریشه از حفره آلوئولار آن با کمترین تروما به بافت های سخت و نرم اطراف و بدون عارضه است.

موارد تشخیص

دندان ها برای اهداف زیبایی شناختی و برای حفظ عملکرد جویدن مهم هستند. بر این اساس، تمام تلاش ها برای جلوگیری از کشیدن دندان باید قبل از تصمیم گیری در مورد کشیدن دندان انجام شوند.

با این وجود، شرایطی وجود دارند که در آنها مشخص است که دندان باید کشیده شود، مانند موارد زیر:

• دندانی که به دلیل پوسیدگی شدید قابل ترمیم نیست.
• دندان متحرک با بیماری پریودنتال شدید، نکروز پالپ یا آبسه پری اپیکال، که برای آن درمان ریشه نیاز است، که بیمار توانایی پرداخت هزینه درمان آن را ندارد (یا درمان ریشه برای آن با شکست مواجه شده است).
• فشردگی بیش از حد دندان ها در قوس دندانی که منجر به بد شکلی ارتودنتیک می شود.

شرایط دیگری که ممکن است به کشیدن نیاز داشته باشند عبارتند از:

• نامرتبی دندان ها باعث آسیب بافت نرم به گونه می شود.
• دندان های ترک خورده در اثر تروما.
• دندان های اضافی.
• دندان های مجاور ضایعه پاتولوژیک که باید برداشته شوند.
• پرتو درمانی های برنامه ریزی شده یا درمان داخل وریدی (IV) بیس فسفونات، توجیه کشیدن پیشگیرانه
• دندان در خط شکستگی
• ملاحظات زیبایی شناختی (به عنوان مثال، دندان هایی با لکه های داخلی)
• ملاحظات اقتصادی (به عنوان مثال، دندان هایی که برای آنها ترمیم گسترده نیاز است که بیمار توان پرداخت هزینه های آن را ندارد).

ساختارشناسی ریشه دندان

ساختارشناسی ریشه دندان

این یک عامل مهم در تعیین درجه سختی کشیدن دندان روییده و همچنین یک دندان نهفته است.

ملاحظات

طول ریشه

• یک سوم – دوسوم ریشه تشکیل شده، ریشه های کند
• ریشه های کوتاه تر تمایل به چرخش خواهند داشت.
• ریشه های بلندتر ممکن است ساختارشناسی غیر طبیعی دارند.

انحنای ریشه

الف) ریشه های راست یا کمی خمیده

ب) انحراف ریشه (ریشه های با انحنای شدید) – نوعی ناهنجاری که در آن تاج و ریشه دندان رابطه خطی خود را از دست می دهند مثلا تاج روی ریشه انحراف یا چرخش پیدا می کند و مهمترین دلیل بوجود آورنده، فشار یا ترومای وارده به دندان در حین رشد است.

جوش خوردن ریشه

ریشه های مخروطی جوش خورده یا ریشه کاملاً جدا شده.

معاینه رادیوگرافی می تواند به ارزیابی ناحیه اپیکال دندان (ریشه های کوچک، غیر طبیعی و شدیداً قلاب شکل شده) کمک کند.

دندان مولر با تفاوت در اشکال ریشه، ریشه های جوش خورده

دندان های مولر با ریشه های مخروطی با ریشه های کاملاً جدا شده مولر با ریشه های جوش خورده.

ارزیابی قبل از عمل

پیش بینی درجه سختی کشیدن دندان و برنامه ریزی درمان بر اساس یافته های بالینی و رادیوگرافی است. مهمترین معیارهای بالینی تحرک، درگیری فورکاسیون و از دست دادن دلبستگی بالینی است. رادیوگرافی های قبل از کشیدن دندان هایی که قرار است کشیده شوند برای تایید تشخیص، امکان تجسم مورفولوژی ریشه، ارزیابی وضعیت استخوان اطراف و اطمینان از وجود تحلیل ریشه ضروری است.

کشیدن ساده در مقابل جراحی

کشیدن ساده به عنوان کشیدن بسته، بدون جراحی یا بدون عارضه نیز شناخته می شود. ممکن است به عنوان یک کشیدن کامل بدون نیاز به برش دندان، ایجاد فلپ مخاط لثه یا برداشتن استخوان آلوئولار تعریف شود. در یک فرایند کشیدن ساده، رباط پریودنتال با استفاده از الواتورهای دندانی یا لوکساتور قطع می شود و دندان لق شده با استفاده از فورسپس کشیده می شود. کشیدن جراحی به عنوان کشیدن باز یا پیچیده نیز شناخته می شود. ممکن است به عنوان کشیدنی تعریف شود که شامل برش دندان، ایجاد فلپ لثه یا مخاط لثه، یا برداشتن استخوان آلوئولار است. اگر بعید است که یک کشیدن ساده به هدف برداشتن کامل دندان و با حداقل ضربه به بافت های اطراف دست یابد، کشیدن با جراحی ضرورت پیدا می کند.

این مهم است که در مراحل اولیه عمل کشیدن نیاز به کشیدن جراحی را پیش بینی کنید یا تشخیص دهید. این تصمیم تا حد زیادی بر اساس یافته های بالینی و رادیوگرافی قبل از کشیدن گرفته می شود. برای مثال، انجام کشیدن ساده یک پرمولر چهارم فک بالا با یک شکستگی پیچیده ریشه – تاج، که سلامت پریودنتال خوبی دارد، عاقلانه نیست.

زمانی که کشیدن سختی پیش بینی می شود، برنامه ریزی دقیق تمام جنبه های کشیدن جراحی، از جمله طراحی فلپ، میزان برداشتن استخوان (آلوئولکتومی جزئی) و روش برش دندان، در صورت لزوم، ضرورت پیدا می کند. تمام ابزارهای مورد نیاز برای انجام کشیدن دندان، از جمله ابزارهای چرخشی برای برش دندان، و برداشتن و صاف کردن استخوان باید به راحتی در دسترس باشند.

نتیجه گیری

• کشیدن دندان یک فرایند جراحی است که ممکن است با فورسپس، الواتور یا روش ترانس – آلوئولار انجام شود.
• کشیدن دندان غیر قابل برگشت است و گاهی اوقات با عوارضی همراه است. تنها زمانی باید از آن استفاده کرد که همه گزینه ها رد شده باشند.
• با این حال، در مواردی، دندان ها باید کشیده شوند و کشیدن بخشی از عملکرد دندانپزشک است.
• کشیدن دندان ممکن است مشکلات مختلفی ایجاد کند و عاقلانه است که سختی را پیش بینی کنید و برای آن آماده شوید.

فرض بر این است که دندانپزشک در این مرحله دانش یا شایستگی لازم در زمینه های زیر را دارد:

• آناتومی (شامل ویژگی های رادیوگرافیک) ساختارهای اطراف دندان ها (از جمله لیگامان پریودنتال)
• شاختارشناسی ریشه (از جمله تفاوت های شایع)
• روابط ریشه با آنتروم فک بالا، عصب آلوئولار فک پایین و سوراخ فورامن