ایمپلنت های دندانی تکی

اگر تنها یک دندان خود را از دست داده باشید، یک ایمپلنت و روکش می توانند جایگزین آن شوند. یک ایمپلنت دندانی جایگزین یک دندان طبیعی از دست رفته و ریشه آن می شوند.

مزایای ایمپلنت دندانی تکی در مقایسه با بریج های دندانی

ایمپلنت های دندانی تکی نسبت به دیگر گزینه های جایگزین دندان ها مزایای متعددی دارند. ایمپلنت های دندانی تکی، علاوه بر اینکه ظاهر و عملکردی شبیه یک دندان طبیعی دارند، بلکه بدون آنکه دندان های سالم مجاور را قربانی کنند، جایگزین یک دندان می شوند. درمان رایج دیگری که برای از دست رفتن یک دندان وجود دارد، بریج های دندانی ثابت بر پایه دندان هستند، که برای استفاده از آنها لازم است دندان های مجاور تراشیده شوند تا بریج چسبانده شده روی خود را حمایت کنند.

از آنجا که ایمپلنت های دندانی جایگزین ریشه دندان ها می شوند، استخوان بهتر حفظ می شود. با بریج های دندانیف مقداری از استخوانی که قبلاً پیرامون دندان وجود داشته است جذب می شود (تحلیل می رود). ایمپلنت های دندانی با استخوان فک جوش می خورند، و کمک می کنند استخوان سالم و دست نخورده باقی بماند.

در بلند مدت، ایمپلنت های دندانی تکی می توانند نسبت به بریج های دندانی زیباتر باشند و نگهداری از آنها ساده تر باشد. لثه های پیرامون بریج ها می توانند تحلیل بروند و با از بین رفتن پوشش روی پایه فلزی یا کولار (طوق یا باله های) بریج، باعث شود یک نقص قابل مشاهده بوجود بیاید. تحلیل و باز جذب استخوان زیر بریج می تواند منجر به شکل گیری لبخندی نازیبا شود. و، سمان (چسبی) که بریج را در جای خود نگه می دارد، اجازه می دهد باکتری ها موجب پوسیدگی دندان هایی شوند که تکیه گاه بریج هستند.

ایمپلنت های دندانی چندتایی

اگر همه دندان های خود را از دست داده باشید، یک بریج کامل بر پایه ایمپلنت یا دست دندان کامل می تواند جایگزین آنها شود. در این روش، ایمپلنت های دندانی جایگزین همه دندان ها و برخی از ریشه های طبیعی از دست رفته می شوند.

ایمپلنت های دندانی تکی و چند تایی

مزایای ایمپلنت های دندانی چند تایی در مقایسه با دست دندان کامل سنتی

ایمپلنت های دندانی نسبت به دیگر گزینه های جایگزین دندان ها، مزایای بسیاری دارند. دست دندان ها یا پروتزهای کامل بر پایه ایمپلنت، علاوه بر اینکه ظاهر و عملکردی شبیه دندان های طبیعی دارند، بلکه به گونه ای طراحی شده اند که طول عمر بیشتری دارند. بریج ها، دنچرها، یا پروتزهای کامل، یا همان دست دندان های کامل راحت تر و ثابت تر از پروتزهای دندانی سنتی هستند، زیرا اجازه می دهند توانایی گاز زدن و جویدن به شکل طبیعی تری باقی بماند.

بعلاوه، از آنجا که پروتزهای دندانی کامل بر پایه ایمپلنت جایگزین تعدادی از ریشه های دندان های از دست رفته می شوند، استخوان بهتر حفظ می شود. با پروتزهای دندانی سنتی، استخوانی که قبلاً پیرامون ریشه های دندان ها بوده است، به تدریج روند تحلیل رفتن (باز جذب) آن آغاز می شود. ایمپلنت های دندانی با استخوان فک جوش می خورند و کمک می کنند استخوان سالم و دست نخورده باقی بماند.

در بلند مدت، نگهداری از دست دندان های کامل بر پایه ایمپلنت های دندانی راحت تر از پروتزهای دندانی کامل سنتی است و زیباتر نیز هستند. از دست رفتن استخوانی که با استفاده از پروتزهای دندانی سنتی همراه است منجر به تحلیل استخوان فک و فرو ریختن ساختار چهره (پیرتر به نظر رسیدن آن) می شود و نتیجه آن لبخندی نازیبا خواهد بود. خوردن برخی غذاهای خاص با وجود پروتزهای سنتی دشوار خواهد بود.

ایمپلنت های دندانی چگونه کاشته می شوند؟

ابتدا، ایمپلنت یا ایمپلنت ها که ظاهری پیچ مانند دارند داخل استخوان فک قرار می گیرند. طی دو تا شش ماه آینده به ایمپلنت ها اجازه داده می شود تا بهبود پیدا کنند تا به تکیه گاهی محکم برای دندان های مصنوعی تبدیل شوند. در طول این بازه زمانی، برای راحتی بیمار می توان از دندان های مصنوعی روی محل ایمپلنت ها استفاده کرد.

اغلب مرحله دومی لازم است تا بافت پوشش روی ایمپلنت ها برداشته شود و دیگر اجزاء به ایمپلنت ها متصل شوند. این هیلینگ کپ های موقتی، همراه با ابزارهای اتصال متعدد که اجازه می دهند چندین روکش به ایمپلنت ها متصل شوند، پایه ای را آماده می کنند که دندان های جدید روی آنها قرار خواهند گرفت. پس از این فرایند، دو هفته به لثه ها فرصت داده می شود تا بهبود پیدا کنند.

یک روش دیگر کاشت ایمپلنت نیز وجود دارد که به این مرحله دوم نیاز ندارد. در این سیستم ها از ایمپلنت هایی استفاده می شود که یک تکه اضافی به آنها متصل است.  پریودنتیست (متخصص جراحی لثه و کاشت ایمپلنت) به شما خواهد گفت کدام سیستم برای شما بهتر است.

بسته به تعداد ایمپلنت هایی که کاشته می شود، (اگر تعداد زیاد باشد) ابزارهای اتصالی که دندان های جدید را نگه می دارند، می توانند به ایمپلنت ها بسته شوند، یا با چفت به میله یا اطراف توپ تکیه گاهی قرار گیرند که قرار است پروتز روی آن قرار بگیرد و خارج شود.  در نهایت تک دندان یا دست دندان کامل بر اساس قالب دهان بیمار ساخته می شوند و روی ایمپلنت ها قرار می گیرند.

هر مورد متفاوت است، و برای هر تعداد دندان فرایندهای متفاوتی طی خواهند شد.