اگر شما نیز در مراحل ابتدایی برنامه ریزی و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی هستید، ممکن است با گزینه هایی مواجه شده باشید که لازم است برای انتخاب از بین آنها تصمیم بگیرید. یکی از این شرایط نحوه اتصال روکش به ایمپلنت و قابل مشاهده بودن یا نبودن نحوه اتصال آن است. به طور کلی، ایمپلنت ها از دو جزء تشکیل می شوند، پست های فلزی که اغلب از تیتانیوم هایی ساخته می شوند که داخل استخوان کار گذاشته می شوند، و به عنوان ریشه برای دندان جدید عمل می کنند، و روکش قابل مشاهده، شبیه دندان که از پرسلاین های دندانی ساخته می شوند که به اباتمنت های روی پست های تیتانیومی متصل می شوند. روکش تنها بخش قابل مشاهده داخل دهان است. ایمپلنت ها با روش جراحی داخل استخوان فک کار گذاشته می شوند تا با آن جوش بخورند (تحت فرایندی به نام اسئواینتگریشن).

اتصال روکش به ایمپلنت دندان

نحوه اتصال روکش ها به ایمپلنت های دندانی

روکش ها به دو طریق به دندان ها متصل می شوند: یا با استفاده از یک پیچ کوچک که روی سطح جونده روکش و درون حفره ای قرار می گیرد که از طریق آن به اباتمنت متصل می شود (روکش های پیچ شونده)، یا با چسب به اباتمنت چسبانده می شود (روکش های سمان شونده).

دندانپزشک ها متوجه نگرانی های بیمار هستند می دانند بیمار می خواهد دندان جدید آنها ظاهر و عملکرد خوبی داشته باشد و طبیعی به نظر برسد. مطمئن باشید می توانید از هر دو گزینه استفاده کنید. گرچه ایمپلنت ها جایگزین دندان ها می شوند اما در هر صورت مصنوعی هستند و رفتاری متفاوت نسبت به دندان های طبیعی دارند. تحقیقات بسیاری روی انسجام و دوام روکش های دندانی روی ایمپلنت ها صورت گرفته است تا جای ممکن در برابر شکست مقاوم باشند.

مزایا و معایب روش های نصب روکش ایمپلنت

با استفاده از پیچ ها، اتصال روکش ها به ایمپلنت ها تسهیل می شود. ایمپلنت ها باید به صورت استراتژیک کار گذاشته شوند تا اجازه دهند روکش ها به آنها متصل شوند، به گونه ای که روکش ها در مسیر درست و دقیق درون بافت لثه فرو روند. اغلب یک ساختار حمایتی متصل کننده به نام اباتمنت استفاده می شود تا اجازه دهد این پیوند صورت گیرد.

قطعات ایمپلنت های دندانی مانند پازل طراحی شده اند و به خوبی روی یکدیگر قرار می گیرند و مجدداً از هم باز می شوند. روکش های پیچ شونده ایمپلنت های دندانی به راحتی روی ایمپلنت ها قرار می گیرند؛ آنها به روی هم ماندن اجزاء ایمپلنت؛ نگه داشتن اباتمنت ها، و روکش های دندانی در جای خود، و قابلیت بازیابی آنها کمک می کنند- و اجازه می دهند بتوان اجزاء ایمپلنت- روکش را به راحتی خارج کرد، ترمیم یا تعویض نمود، و مجدداً آنها را در جای خود قرار داد، بدون آنکه به ایمپلنت یا روکش آن آسیبی وارد شود. در حالی که ایمپلنت های دندانی موفق می توانند تا پایان عمر دوام داشته باشند، اما اکثر روکش های آنها به این صورت نیستند. نیاز است آنها را به صورت دوره ای تعویض یا ترمیم نمود، و اگر با پیچ متصل شده باشند، این کار به نسبت راحت تر است.

اتصال روکش به ایمپلنت دندان

شل شدن پیچی که روکش را به ایمپلنت متصل می کند گاهی ممکن است اتفاق بیفتد. سفت کردن مجدد، یا تعویض پیچ، زمانی که روکش پیچ شونده است، راحت و فرایندی قابل پیش بینی است. این حقیقت برای روکش های سمان شونده صدق نمی کند. خارج کردن روکش های سمان شونده می تواند دشوار باشد، و در موارد بدتر ممکن است حفره دسترسی به پیچ برای آنها تعبیه شود تا از طریق آن بتوان اباتمنت و روکش را از ایمپلنت جدا نمود. تعبیه کردن حفره دسترسی در دندان های عقب از نظر زیبایی مشکل آفرین نیست اما برای دندان های جلو قطعاً مشکل آفرین خواهد بود. به سختی می توان تشخیص داد حفره کجا واقع شده است و اغلب روکش هایی که به این صورت خارج می شوند باید مجدداً ساخته شوند. می توان از چسب (سمان) ضعیف تر استفاده نمود تا خارج کردن روکش تسهیل شود، اما این می تواند باعث شود باقی ماندن روکش روی ایمپلنت به خطر بیفتد و در طول دوره استفاده روکش از اباتمنت جدا شود.

اتصال روکش به ایمپلنت دندان

نکات مربوط به زیبایی

ممکن است مردم روکش های پیچ شونده را نپسندند زیرا بر این باورند که آنها ممکن است ظاهر زیبایی نداشته باشند- و در جای خود هم صحت دارد. به همین دلیل است که وقتی پیچ قابل مشاهده باشد، روکش ها ایمپلنت ها به اباتمنت چسبانده می شوند. روکش های سمان شونده، با پوشش دادن کامل حفره پیچ اباتمنت، می توانند در وضعیت های متنوع تری قرار بگیرند.

روکش های پیچ شونده تنها می توانند در قسمت هایی استفاده شوندکه حفره دسترسی پیچ چندان قابل مشاهده نیست، مانند سطوح جونده دندان های خلفی. این حفره های دسترسی، می توانند با کامپوزیت های همرنگ دندان پر شوند که برای پر کردن دندان استفاده می شوند و باعث می شوند برای همه افراد غیر قابل دیدن باشند.

به خاطر داشته باشید که استفاده از چسب نیز می تواند مشکل آفرین باشد: زدودن چسب اضافی، مخصوصاً اگر پیوند ایمپلنت با روکش در عمق بافت باشد، می تواند دشوار باشد.

پیچ ها در برخی موقعیت ها بی خطرتر هستند

ایمپلنت فوری

وقتی قرار است ایمپلنت فوراً بارگذاری شود، کنترل روکش های پیچ شونده راحت تر است. ایمپلنت ها چند ماه در جای خود باقی می مانند تا با استخوان جوش بخورند، قبل از آنکه روکش متصل شود. اما در برخی موارد، روکش همزمان به ایمپلنت متصل خواهد شد- فرایندی که تحت عنوان بارگذاری سریع نامیده می شود. اما در اینجا، پیچ ها مزایای بیشتری نسبت به چسب دارند. گاهی اوقات، طی دوره حیاتی 6 تا 8 هفته نخست دوره بهبود، سیل (مهر و موم) سمان (چسب) ممکن است از دست برود، یا در صورتی که به زیر بافت لثه جریان پیدا کند ممکن است سمان منجر به بروز التهاب شود.

روکش های موقت ایمپلنت

برای ارائه زیبایی ایده آل، یک روکش موقت (سفارشی) لازم است تا بافت نرم لثه را شکل دهد. ساده ترین روش استفاده از روکش های موقت پیچ شونده است. پیچ می تواند واقعاً استفاده شود تا روکش موقت را در جای خود نگه دارد و به آرامی بافت لثه را باز کند.

طرح درمان طولانی مدت

این به قابلیت بازیابی روکش بر می گردد. حتی با وجود ویژگی ایمپلنت های دندانی امروزی که دوام در دراز مدت است، آنها می توانند از دندان های طبیعی مجاور با دوام تر باشند که در نهایت می توانند در برابر پوسیدگی یا بیماری پریودنتال تسلیم شوند. در این موقیعت ها، در صورتی که تعداد بیشتری از دندان های طبیعی از دست رفته باشد، ایمپلنت اغلب می تواند برای حمایت بریج ها استفاده شود. گاهی اقات، حتی ساختارهای زیرین روکش های موجود ایمپلنت های دندانی می توانند در بریج های جدید گنجانده شوند. پیچ ها نقش بسیار مهمی ایفا می کنند زیرا این امکان را بوجود می آورند که بتوان روکش های موجود را مجدداً استفاده کرد.

می توانید ببینید که روکش های پیچ شونده و سمان شونده مزایا و معایب خاص خود را دارند. دندانپزشک توصیه خواهد کرد کدام گزینه برای شما مناسب تر است.